Υπάρχουν παιδιά που από την φύση τους είναι ντροπαλά, έχουν μια συστολή και δεν βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον στους αγνώστους και ότι αυτοί προσφέρουν. Υπάρχουν όμως και παιδιά που γεννήθηκαν να αγαπούν το ανθρώπινο είδος, που από τότε που έγινα σχεδόν 4 και άρχισε να τους ενδιαφέρει ο έξω κόσμος κοιτούν με τεράστια μάτια όλους τους ανθρώπους σαν να θέλουν να δουν πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι υπάρχουν και τι μπορούμε να μάθουμε από αυτούς. Σαν μια live εγκυκλοπαίδεια δηλαδή. Που διψούν να γνωρίσουν ανθρώπους, που τους τρώει ρωτήσουν από τι υλικό είναι ο σκελετός από το γυαλιά του περίεργου κυρίου στο παγκάκι και που ένας ψηλός κύριος που βρέθηκε μπροστά τους είναι μια χαρά για να τους σηκώσει στο μονόζυγο στην παιδική χαρά, και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Ένα τέτοιο παιδί όπως θα καταλάβατε ήδη είναι ο "μεγάλος" μου γιος.
Είναι αυτό το παιδί που όταν αρχίσαμε να συζητάμε για το ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και ίσως και κάποιοι που σκέφτονται και πράττουν με άσχημο τρόπο, θύμωσε λέγοντας μου "λες ψέμματα δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι"! Σαν να του γκρέμιζε κάποιος την κοσμοθεωρία του. Εν μέρει τον καταλαβαίνω γιατί από ότι θυμάμαι πριν φάω τα μούτρα μου είχα, και ακόμη έχω για να είμαι ειλικρινής, καλή πίστη προς όλους τους ανθρώπους.
Το ερώτημα και η ανησυχία μας σαν γονείς του, είναι το πως θα του δώσουμε να καταλάβει, χωρίς να διαλύσουμε αυτή την φυσική αγάπη και πίστη του προς τους ανθρώπους, πως δυστυχώς υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που κάνουν κακό σε παιδιά και πρέπει να προσέχει. Για μένα δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να "μεγαλώνω" απότομα παιδιά. Έλα όμως που τελικά είναι απαραίτητο, και στα μεγαλύτερα παιδιά δεν αρκεί το "πρέπει να σε βλέπω ή δεν παίρνεις τίποτα από ξένο" γιατί πλέον υπάρχει το "γιατί";
Φυσικά, για να μην έχουμε φρούδες ελπίδες, όταν κάτι είναι στην φύση ενός παιδιού, ακόμα και αν του πεις την στεγνή αλήθεια (με τρόπο που ταιριάζει στην ηλικία του), πάλι θα το ξεχάσει. Δεν μπορώ και δεν θέλω να τον τρομοκρατήσω μπαίνοντας στις λεπτομέρειες του άσχημου κόσμου, οπότε τι μένει...όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κλήρος πέφτει στους γονείς. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ένα παιδί από χώρους με κόσμο φυσικά, πάντα πρέπει να το επιβλέπουμε χωρίς να το ντροπιάζουμε. Βρήκαμε μια λύση, που ελπίζουμε να δουλέψει, όταν και αν θέλει να πλησιάσει πολύ και να πιάσει κουβέντα με κάποιο άγνωστο θα πρέπει να συνοδεύεται έστω και διακριτικά από κάποιον από εμάς, και όταν κάποιος του προσφέρει κάτι θα πρέπει πρώτα να μας ρωτήσει ότι και αν είναι αυτό. Σκεφτήκαμε πολύ σαν γονείς του, και εγώ σαν μητέρα ή αλήθεια είναι ότι έχω μια κρυφή πίστη στο ένστικτο των παιδιών να νιώθουν τους περίεργους ανθρώπους αλλά το αυθόρμητο και η ξεγνοιασιά του παιχνιδιού συνήθως επεμβαίνουν σε αυτό το ένστικτο, η εποχή δε, δεν μου αφήνει περιθώριο να το διακινδυνεύσω, όχι τουλάχιστον πριν η ηλικία του με αναγκάσει να το κάνω.
Να μιλά λοιπόν σε ξένους, δεν θέλουμε ανθρώπους κλεισμένους στο καβούκι τους, αγνώστους στην ίδια πολυκατοικία και αδιάφορους στην ίδια γειτονία, είναι αν θέλετε και έναν λόγος που ανθίζουν όλοι αυτοί οι επιτήδειοι, που δρουν δίπλα μας αθόρυβα και επειδή είμστε "στην πόρτα μας και μέσα" έχουν βρει έδαφος. Οι εποχές αλλάζουν και πάλι και όσοι μεγαλώνουμε έμμεσα και άμεσα παιδιά καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε πως θέλουμε ανθρώπους που αγαπούν τους άλλους ανθρώπους, που γνωρίζουν τους γύρω τους και ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει σε αυτόν τον πλανήτη γιατί είναι το μεγάλο τους σπίτι! Οι κλειστές πόρτες ευνοούν μύρια κακά.
Τώρα στις διακοπές λοιπόν που θα βρεθούμε κοντά σε γνωστούς αγνώστους ας επιτρέψουμε στα παιδιά να τους γνωρίσουν με ασφάλεια, μαθαίνοντας τους στην πράξη να οριοθετούν.
Καλή ξεκούραση, καλές γνωριμίες και τα λέμε επιτέλους με καινούργιες ομάδες σε όμορφους χώρους από Σεπτέμβρη.
No comments:
Post a Comment