27 November 2013

...το "παιδί" πακετάρει, διάλειμμα ολίγων ημερών!!


Είμαι στα πρόθυρα......



βάρβαρο αλλά μου περνάει από το μυαλό!!!...


Σας ευχαριστώ για την κατανόηση και θα τα ξαναπούμε σύντομα!!!



20 November 2013

Tα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται..

Αυτή τη βδομάδα χάθηκα για λίγο...σε μια πολύ γλυκιά και ζεστή τάξη. Με μεγάλη χαρά ξαναγύρισα στα περσινά μου λημέρια για να κάνω "παρατήρηση" σε ένα από τα τμήματα του μοντεσσοριανου σχολείου Learning Steps στην Κηφισιά.








 Η διαδικασία της παρατήρησης είναι ίσως από τις βασικότερες πτυχές της μοντεσσοριανης εκπαίδευσης. Πρόκειται για μια επιστημονική διαδικασία που εφαρμόζεται στα περισσότερα πεδία που αποσκοπούν στην καλυτέρευση της ζωής μας. Έτσι και στην μοντεσσοριανή εκπαίδευση οι δάσκαλοι "παρατηρούν" την πορεία της τάξης τους σαν σύνολο αλλά και την πρόοδο των παιδιών, σε τακτά διαστήματα, ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του προγραμματισμού της εκπαιδευτικής δράσης. Όλη η μοντεσσοριανή θεωρία άλλωστε ήταν αποτέλεσμα λεπτομερούς και επιστημονικής παρατήρησης παιδιών από την Μαρία Μοντεσσόρι. Κάθομαι λοιπόν σε μια γωνιά στην καρέκλα μου και παρατηρώ τα θαυμαστά πράγματα που μπορούν να κάνουν παιδιά πολύ μικρής ηλικίας αλλά και το πόσο σημαντική και ουσιαστική είναι η στάση του μοντεσσοριανου δάσκαλου...κι όσο παρατηρώ όλα αυτά γυρνά στο μυαλό μου μια σκέψη....τα πράγματα πολύ συχνά δεν είναι όπως φαίνονται!



Κι αυτή η σκέψη γνωστή και οικεία για μένα ως δασκάλα, είναι πολύ χρήσιμη και καθόλου οικεία ως μητέρα. Γιατί εκεί τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Μπαίνουν  στην μέση συναισθήματα, προσωπικές επιθυμίες που πασχίζεις να μην καθρεφτιστούν στο παιδί και πάνω από όλα μπαίνει αυτή η τρομερή ικανότητα του παιδιού  να βγάζει στην επιφάνεια όλα αυτά που θέλεις να κρύψεις....κι όχι μόνο τα ξεμπροστιάζει κανονικά αλλά σε εξωθεί να σταθείς απέναντι τους και να τα αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχει αντίλογος σε αυτό, αν ένας γονιός είναι ανοιχτός στο παιδί του, γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Το παιδί "μου"  ενέχει έναν εγωισμό που συχνά μπαίνει στην μέση και δεν μας αφήνει να δούμε...
Στη σκέψη λοιπόν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν αναρωτιόμουν πόσα πολλά θα ήταν διαφορετικά αν μπορούσαν οι γονείς να "παρατηρήσουν" τα παιδιά τους, τολμώ να πω ότι μπορεί και να τα γνώριζαν από την αρχή! Και να γνώριζαν και κάποιες πτυχές του εαυτού τους καλύτερα!

Τι σημαίνει όμως παρατηρώ...

Δεν βγάζω γρήγορα συμπεράσματα που συνήθως είναι τα εμφανή και αυτά που με συμφέρουν

Βλέπω όλο το πλαίσιο ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης που με προβληματίζει ξανά και ξανά, μια φορά δεν αρκεί

Είμαι αντικειμενικός, γράφω κάπου αυτό ακριβώς που βλέπω, όπως το βλέπω, που, πότε με ποιους, και συνεχίζω να γράφω για αρκετές φορές. Κι όταν διαβάσω αργότερα αυτά που έχω γράψει σίγουρα θα δω κάτι κοινό ή κάτι που θα με βοηθήσει να δω τι πραγματικά συμβαίνει. Κι όταν το βρω μπορώ να αρχίζω να δοκιμάζω αλλαγές με ουσία για να καλυτερεύσω την κατάσταση...

Τα παραπάνω παραπέμπουν σε καταστάσεις δύσκολες(ύπνος, φαγητό, όρια, θυμός, τουαλέτα)  που μας βάζουν στην διαδικασία να θέλουμε να βρεθεί μια ουσιαστική λύση όταν φαινομενικά έχουμε δοκιμάσει τα πάντα...

Μα η παρατήρηση του παιδιού μας δεν είναι αναγκαία μόνο για αυτά, αν μάλιστα το έχουμε κάνει πριν προκύψουν αυτά πολύ πιθανόν να προλάβουμε και κάποια,  γιατί απλά θα έχουμε γνωρίσει καλύτερα το παιδί μας. Το να κοιτάζουμε διακριτικά το παιδί μας ενώ ασχολείται με κάτι χωρίς να το διακόπτουμε από την χαρά και την υπερηφάνεια μας, μας δίνει σημαντικές πληροφορίες όπως ας πούμε τι  το ενδιαφέρει να κάνει ώστε να του φτιάξουμε ή να αγοράσουμε στοχευμένες δραστηριότητες. Αν παρατηρήσουμε για παράδειγμα ότι έχει την τάση να χτυπά αντικείμενα πάνω σε λάθος επιφάνειες μπορούμε αντι να του φωνάζουμε να σταμάτησει να του προσφέρουμε ένα τύμπανο και άλλα κρουστά όργανα με μπαγκέτες και να το ενθαρρύνουμε να τα χτυπά και να παράγει ήχους με αυτά. Μπορούμε να δούμε τι το δυσκολεύει ώστε να το βοηθήσουμε αντίστοιχα να το καταφέρει. .Αν δούμε ότι δυσκολεύεται να ξεβιδώσει μπορούμε να του ετοιμάσουμε ένα καλάθι με μπουκαλάκια που μπορεί να βιδώνει και να ξεβιδώνει.

 Να και ένα πρόσφατο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό για το πόσο ασύνδετο μπορεί να είναι αυτό που προκαλεί το πρόβλημα. Μια μητέρα με πλησίασε για να την βοηθήσω με το αγοράκι της που έβγαζε μια περίεργη συμπεριφορά (έδειχνε έντρομο, αρνούνταν να μιλήσει ή να συνεργαστεί με οποιοδήποτε τρόπο λίγο πριν την ώρα του φαγητού). Όπως όλοι μας θα σκεφτόμασταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η ίδια η διαδικασία του φαγητού μιας και η μητέρα το είχε συνδέσει με αυτή την ώρα. Επειδή όμως η εμπειρία μου έχει δείξει ότι μπορεί να οφείλονταν σε κάτι εντελώς άσχετο της ζήτησα να παρατηρήσει και να μου γράψει με λεπτομέρεια ποιος ήταν σπίτι εκείνη την ώρα, τι ώρα συνέβαινε, πόσο τακτικά, αν γίνονταν πάγια, και γενικά να γράψει ένα ημερολόγιο με απλή καταγραφή γεγονότων και προσώπων. Μετά από μια βδομάδα το διαβάσαμε μαζί και όλα ήταν φαινομενικά φυσιολογικά και επαναλαμβανόμενα ενώ οι συνθήκες ήταν ίδιες το φαινόμενο πότε γίνονταν και πότε όχι.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω από κοντά και να κάτσω για μερικά μεσημέρια μαζί τους λίγο πριν την επίμαχη ώρα. Δεν ήμουν σίγουρη αν η παρουσία μου θα επηρέαζε την κατάσταση (το παιδί με γνώριζε) αλλά η μητέρα φαίνονταν απελπισμένη. Το πρώτο μεσημέρι όλα κύλησαν φυσιολογικά και το παιδί μπήκε στο φαγητό χωρίς καμιά παρεκτροπή. Το δεύτερο μεσημέρι και ενώ όλα ήταν ακριβώς ίδια το παιδί άρχισε να κλείνει  τα αφτιά του και να δείχνει έντρομο και να κάνει όλα όσα η μητέρα μου είχε περιγράψει... κι όταν τελικά ηρέμησε, έσπαγα το κεφάλι μου τι είχε αλλάξει. Το επόμενο μεσημέρι τα ίδια και το μεθεπόμενο...άρχισα να πιστεύω ότι κάτι συμβαίνει με τα αφτιά του όταν μου ήρθε μια ψύχρα..γύρισα είδα ανοιχτό το παράθυρο και στο βάθος  ίσα που ακούγονταν ο ΠΑΛΙΑΤΖΗΣ! Φυσικά η μητέρα δεν ήξερε να μου πει αν περνά κάθε μέρα την ίδια ώρα. Πήρα το παιδί αγκαλιά και βγήκαμε στο μπαλκόνι, όσο πιο πολύ πλησίαζε ο παλιατζής τόσο πιο πολύ ταράζονταν, σχεδόν έτρεμε...Είπα στη μητέρα το επόμενο μεσημέρι να κλείσει ερμητικά το παράθυρο και να μεταφέρει το τραπέζι πιο μακρυά  από το παράθυρο ώστε να μην ακούγεται τίποτα, φυσικά το παιδί ήταν απόλυτα ήρεμο και από τότε δεν ξαναταράχτηκε. Παρατήρησε δε ότι η ώρα που περνούσε ήτανόντως σχετικά σταθερή και κοντά στο φαγητό του παιδιού.  Φυσικά έπρεπε να λυθεί το μυστήριο γιατί έτρεμε με τον παλιατζή και να αντιμετωπιστεί άμεσα. Ζήτησα από την μητέρα να σιγουρευτεί ότι κάποιος από το περιβάλλον δεν φοβίζει το παιδί με τον παλιατζή ή με τον δυνατό θόρυβο που κάνει στο πέρασμα του. Αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε απλά το παιδί ενοχλούνταν από τον έντονο θόρυβο (σύνηθες στις μικρές ηλικίες)  και θα έπρεπε σιγά σιγά μετά από καιρό να το καθησυχάσουν και να το εξοικειώσουν με τον ήχο. Μέχρι και σήμερα 2 μήνες μετά τα πράγματα κυλούν καλά. Χωρίς την παρατήρηση δεν θα είχαμε καταλάβει, παρά μόνο αν το παιδί μας έδειχνε από μόνο του τι του συμβαίνει. Αυτό που προκαλούσε το πρόβλημα ήταν εντελώς άσχετο με το φαγητό! Μετά από αυτό το γεγονός η μητέρα υποψιασμένη πια παρατήρησε ότι το παιδί αντιδρούσε και σε άλλους δυνατούς ή περίεργους ήχους και το βοήθησε σταδιακά προλαβαίνοντας την ταραχή του να εξοικειωθεί με αυτούς. 

Το πιο ωραίο σημείο μιας παρατήρησης είναι να βλέπεις αυτό που πραγματικά φταίει αλλά ή πόσα μπορεί να καταφέρει μόνο του και πόσο γρήγορα μεγαλώνει...και να χαίρεσαι σαν την μαμά κουκουβάγια!

Να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις μπει τροχοπέδη σε αυτή την όμορφη πορεία αλλά έχεις βάλει όλες σου τις δυνάμεις να την βοηθήσεις αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό σου προς το καλύτερο...

   Η κάμπια πάντα γίνεται πεταλούδα,  τα φτερά της όμως μπορεί να είναι βελούδινα ή τσακισμένα....




15 November 2013

ώρα για μελέτη! μικρή έρευνα για ενδιαφέροντα άρθρα...

Σκέφτηκα να ψάξω λίγο για ενδιαφέροντα  μοντεσσοριανα άρθρα και συνδέσμους.
Βρήκα μερικά και σας τα προτείνω. Οι προτάσεις αφορούν ακριβώς την σελίδα που σας παραπέμπω και το αρθρο, δεν γνωρίζω τι γίνεται στο υπόλοιπό!!!


  1. άρθρο από τον tim seldin για το δωμάτιο του παιδιού
  2. ωραία πρόταση για  φωτεινό τραπέζι δρατηριοτήτων για όλες τις ηλικίες
  3. άρθρο για την εκμάθηση τουαλέτας


Επίσης παραθέτω αυτούσιο από το ΑΜΙ.org  ένα άρθρο της Μ.Μοντεσορι, που κάτι δύσκολα βράδια που η υπομονή μου έχει φτάσει στο κόκκινο και οι αντοχές μου δείχνουν να στερεύουν με βοηθά να φέρνω μερικά από αυτά τα λόγια στο μυαλό μου και να μην χάνω την πίστη μου... στο παιδί μου...
Με αφορμή και την επέτειο του Πολυτεχνείου αύριο, ίσως αν έχουμε πίστη στα παιδιά μας να έρθουν και καλύτερες μέρες!
Καλή ανάγνωση!



Copyright © 2001 Association Montessori Internationale. All rights reserved. Page 1
Association Montessori Internationale

Have Faith in the Child
By Dr. Maria Montessori

The following extract is from an article Dr. Montessori wrote on
'Disarmament in Education'. The article first appeared in the Montessori
Magazine Vol. 4 No. 3, July 1950 and was later reprinted in Communication
1965, 4.

It is not enough to be well intentioned and perceptive. Love is dynamic. If we
love someone, we want to do something for him. If we love the child, we
must realise that he has been neglected and forgotten in a world very rich in
varied and beautiful things that are superfluous. We must therefore follow a
new and wider path. This will not only make the child happier but will be a
source of unimagined wealth and glory for our own lives.
From this we realise that an adequate social environment must be created
from the start of life. Love teaches us to be constructive. Not only that, but if
one looks back on the dim trail of human existence we find something very
strange. Love has made us humble and has made builders of us. We are like
bees which not only collect honey for their very young, but build for them a
house of wax because both the honey and the wax are essential to them. This
is so for the physical side, but as far as mental health is concerned the human
young is still a 'forgotten citizen'. This is why we must construct a social
environment. On the physical side the child's needs have begun to be
recognised and many architects are now specialising in the building of houses
for children whose needs and tastes are different from ours and who have the
right to a house of their own and to all that is needful for their physical life
and growth.
This is the direction which we must take if we wish to create a new humanity
because the loving child who feels himself loved has a dynamic character. He
is a child who works a great deal, who has no fear of effort and who seeks
that discipline which is natural to men who live normal lives. The loving child
if provided for, when reaching maturity will be the New Man.
I maintain that it is possible to foresee a new society in which man will be
more world-social, because when he was a child, people had faith in him. He
will also be more cultured, have more mental energy and more equilibrium. I
also hold that, if properly provided for, the children - who love to work and
who therefore work spontaneously and without fatigue - will absorb by the
time they are twelve as much as is expected now of a child fifteen. 'But', it will
be objected, 'when the children grow old, they will not always be fresh
spiritually; you have too much confidence in human goodness'.
No, I am not over-confident. My personal experiences with humanity have
been such as to make me the most fanatic pessimist. Mine is not a vision, it is
reality. It is possible that when these children I speak of will grow old, they
will no longer be spiritually fresh, so pure, so dynamic. But they will have this
advantage over us, they will have faith in youth and provide for their spirit.
The spirit should be eternally young - and it is the spirit which recognises the
essential goodness of mankind.


Dr. Maria Montessori
© AMI, 2001

13 November 2013

Μετακόμιση τώρα!

Παράξενα νιώθω από χθες, σαν κάποιος να με τραβά από τα δυο χέρια σε αντίθετες κατευθύνσεις όσο πλησιάζει η μέρα....




Και γράφω για να μην ξεχάσω...

 ότι το σπίτι που αφήνουμε σε λίγο καιρό έκλεισε μέσα του πολλές και δυνατές στιγμές, τις παίρνουμε μαζί μας αλλά όσο να πεις κάτι μένει και πίσω στα θεμέλια...

 αυτό που έμαθα σε θεωρία και πράξη: μετακόμιση, διαζύγιο και θάνατος είναι οι πιο σημαντικές  αλλαγές στην ζωή ενός παιδιού, ο Δημήτρης θα νιώθει όλες τις προετοιμασίες της μετακόμισης αλλά όταν αλλάξει και στην πράξη το σπίτι μας θα χάσει λιγάκι  και την γη κάτω από τα πόδια του. 

να έχω κατανόηση και υπομονή μαζί του, αλλάζει ο χώρος που μεγάλωσε μέχρι σήμερα και αυτές τις μέρες το σπίτι μπαίνει σε κούτες. Σήμερα τραβούσε γελώντας παράξενα μια τσάντα να την ξαναπάει πίσω στο δωμάτιο του.

να έχω ήρεμους ρυθμούς ακόμα και να δεν μου βγαίνουν οι μέρες, τα πράγματα πρέπει να γίνουν ήπια και  με χαρά και προσμονή για το καινούργιο μας σπιτικό. Αυτό πρέπει να το γράψω καμιά εκατοστή φορές για να το εμπεδώσω!

να τον βάλω όσο μπορεί στο παιχνίδι, τι και αν χρειαστούμε διπλάσιες κούτες γιατί τα βάζει όπως να΄ναι μέσα! Τα προσωπικά του πράγματα και το δωμάτιο του θα είναι το τελευταίο που θα μαζευτεί και το πρώτο που θα στηθεί! Οι αλλαγές σε υφάσματα και έπιπλα θα γίνουν εν καιρώ...

ότι εγώ και ο Κυριάκος είμαστε ο κόσμος και η σιγουριά του, άρα αν εμείς είμαστε ήρεμοι και χαρούμενοι ο Δημήτρης θα νιώσει το ίδιο. Τώρα που το σκέφτομαι μια καλή πρώτη ανάμνηση από το νέο σπίτι ίσως και να είναι το πρώτο βράδυ μας εκεί...καιρό έχουμε να κοιμηθούμε και οι τρεις αγκαλίτσα!

να κάνω το σπίτι μας φιλόξενο για όλους ακόμα και αν τις πρώτες μέρες θα επικρατεί χάος. Ένα δωμάτιο για να μπει το χάος είναι ότι καλύτερο και από κει να ξεμυτίζουν σιγά σιγά τα πράγματα ...

να βάλω τη γιαγιά στο παιχνίδι, ένα ωραίο γλυκό και το αγαπημένο μας φαγητό είναι ένας καλός λόγος να αρχίσει να συμπαθεί κανείς το καινούργιο του σπίτι.

να αποφύγω το πήγαινε έλα στο παλιό σπίτι μαζί με τον Δημήτρη όταν ολοκληρωθεί η μετακόμιση, θα τον μπερδέψει πολύ αυτό. Αν καταφέρουμε να γίνει σταδιακά η μεταφορά των πραγμάτων ώστε να αρχίσει να μπαίνει στο κλίμα θα είναι το καλύτερο. Την ημέρα της μετακόμισης όταν πια κλείσουμε το παλιό σπίτι μας θα το αποχαιρετήσουμε όλοι μαζί και θα πάμε στο καινούργιο. Θα είναι μαζί μας στο αυτοκίνητο με τα τελευταία πράγματα μας.  Ο Δημήτρης πρέπει να δει την μετάβαση από το ένα σπίτι στο άλλο, την ώρα του κουβαλήματος  βέβαια θα μείνει στην γιαγιά του. Πρακτικά μου ακούγεται πολύ δύσκολο αλλά θα τα καταφέρουμε, είναι πολύ σημαντικό το πως χειρίζεται κανείς μια μετακόμιση σε μια τέτοια ηλικία.

να φτιάξω ένα κουτί με φωτογραφίες που να έχουν το παλιό σπίτι και να λέμε συχνά ιστορίες για αυτό. Θα μας πάρει καιρό να αγαπήσουμε και να κάνουμε δικό μας το καινούργιο...



...και η λίστα συνεχίζει και συνεχίζει στο μυαλό μου, κοντά σε λίστες με διαδικαστικά, τηλέφωνα γερανών και κολλητικές ταινίες.

Το βράδυ πέφτω κατάκοπη στο κρεβάτι και κουρνιάζω κοντά στον Κυριάκο. Όταν βαρύνουν τα βλέφαρα ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου και μια εικόνα  τριγυρνά στους φρεσκοβαμμένους τοίχους του καινούργιου σπιτιού...
είναι ο Δημήτρης που ξεκαρδίζεται στα γέλια καθώς τον ψάχνουμε στα άδεια δωμάτια με τις κούτες...το καινούργιο μας σπίτι έχει περισσότερες κρυψώνες για κρυφτό! Μάλλον ανησυχώ περισσότερο από ότι πρέπει....




11 November 2013

Φθινοπωρινές μυρωδιές...

Καθώς περιφερόμουν ζαλισμένη σε ένα από τα γνωστά άγνωστα πολυκαταστήματα μου ήρθε μια ιδέα...
 Εδώ και μέρες είχα παρατηρήσει τον Δημήτρη να μυρίζει με μανία διάφορα πράγματα που έχουν    έντονη μυρωδιά στον κήπο αλλά και στο σπίτι (ευτυχώς τα απορρυπαντικά είναι μη προσβάσιμα!). 

Πέφτοντας πάνω σε μια σειρά από αρκετά οικονομικές αλλά συνάμα γυάλινες και κομψές αλατιέρες μου ήρθε η ιδέα για τα μπουκαλάκια όσφρησης! Το συγκεκριμένο υλικό χρησιμοποιείται στις μοντεσσοριανές τάξεις στην ενότητα της εκλέπτυνσης των αισθήσεων και προσφέρεται σε μεγαλύτερη ηλικία γύρω στα 3 σαν αισθητηριακή εμπειρία (μόνο μυρίζουν και ζευγαρώνουν)  και αργότερα προσφέρεται και το λεξιλόγιο (τι μυρίζουν) στα παιδιά. Προσφέρονται δε σετ με ταξινομημένες μυρωδιές όπως πχ μυρωδιές της κουζίνας (λεμονί, κανέλα κτλ), μυρωδιές από λουλούδια (αιθέρια έλαια από τριαντάφυλλο, γιασεμί κτλ). Σαν τώρα θυμάμαι στην τάξη που προσπαθούσαμε να βρούμε τον πιο καλό τρόπο να τις φυλακίσουμε στο μπουκάλι και να μην ξεθυμάνουν μέχρι το τέλος της ημέρας (μπορεί να ανοιγοκλείνονταν έως και 20 φορές!). συγκεκριμένη δραστηριότητα ξεκινά από 18 μηνών που την έδωσα εγώ σαν καθαρά αισθητηριακή εμπειρία και συνεχίζει γύρω στα 3-4 χρόνια με ζευγάρωμα (όπου φτιάχνετε 2 από κάθε μυρωδιά αλλά σε αλατιέρες που να μην φαίνεται το περιεχόμενο και το παιδί μυρίζει και ζευγαρώνει. Οι μυρωδιές είναι άπειρες αρκεί να βρείτε τρόπο να τις κλείσετε σε μπουκαλάκι!

Ετοίμασα λοιπόν έναν ξύλινο δίσκο (ψωμιέρα για την ακρίβεια) και 4 αλατιέρες με διαφορετικές μυρωδιές. Στον πάτο έβαλα ένα βαμβάκι τύπου ντεμακιγιάζ γιατί βοηθά στην διατήρηση της οσμής.


κανέλα και ελαφρώς βρεγμένο βαμβάκι για να κολλήσει, ξύσμα από άγουρο πορτοκάλι,ξύλα από γαρύφαλλο, ξύσμα από πράσινο λεμόνι και έτοιμα!

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα πως θα αντιδράσει ο γιος μου μιας και η γνώση μου λέει ότι οι αισθητηριακές εμπειρίες παντός είδους είναι πάντα καλοδεχούμενες και ο ίδιος μου είχε δείξει ότι τον ενδιαφέρει...και δεν έκανα λάθος...

η καινούργια δουλειά που του πρόσφερα φρόντισα να έχει κάτι που ξέρει να κάνει, να ανοίγει καπάκια, και αυτό τον ενθουσίασε! Έπρεπε να τα ανοίξει όλα πριν ξεκινήσουμε...



του πρόσφερα να μυρίσει μια μια χωρίς σχόλια, αναγνώρισε το πιο οικείο του το λεμόνι, το επιβεβαίωσα και εγώ...δεν ονόμασα κανένα άλλο, δεν έχει κανένα νόημα ακόμα!


Τον άφησα να μυρίσει και να ξαναμυρίσει όσο θέλει...μέχρι που τα έβαλε πίσω, απορώ αν ζαλίστηκε ειδικά με το γαρύφαλλο!




 σε λίγες μέρες που θα έχουν ξεθυμάνει θα ανανεώσω τις τρεις και θα προσθέσω μία καινούργια...
έχετε καμιά ιδέα τι να βάλω;
Καλή επιτυχία!


05 November 2013

Μικρή βιβλιοθήκη...


Κάτι που δεν πρέπει να λείπει από τον χώρο που μεγαλώνει ένα παιδί είναι τα βιβλία... 
Από νεογέννητο ακόμα του προσφέρουμε ασπρόμαυρες εικόνες ή μαλακά βιβλία με μεγάλες αντιθέσεις χρωμάτων και απαλούς ήχους. 



Αργότερα όταν το παιδί θα αρχίσει να μπουσουλά και να κινείται σε έναν περιορισμένο χώρο αρχίζει να έχει νόημα η βιβλιοθήκη, όχι όπως την έχουμε εμείς στο μυαλό μας αλλά σαν ένας καθορισμένος χώρος που υπάρχουν πάντα εκεί τα βιβλία και το παιδί μπορεί να τα αναζητήσει. Ένα καλάθι σε απόσταση που να μπορεί να φτάσει, με χαμηλό περίγραμμα και ένα ή δύο το πολύ βιβλία είναι αρκετά για την πρώτη του βιβλιοθήκη. Μην βάλετε πολλά αλλά ανανεώνετε κάθε τόσο ώστε να κρατάτε το ενδιαφέρον του. 
Όταν αρχίσει να στέκεται μπορείτε πια να στήσετε βιβλιοθήκη στον τοίχο με ράφια και να βάλετε περισσότερες επιλογές. Η Μ.Μοντεσσόρι έδωσε μερικές αρχές για το πως στήνουμε μια βιβλιοθήκη: βάζουμε λίγα βιβλία με διαφορετική θεματολογία, να φαίνεται καθαρά το εξώφυλλο ώστε να μπορεί να επιλέξει, να φτάνει μέχρι και το πιο ψηλό βιβλίο και να είναι καλά στερεωμένη στον τοίχο. 

Να ένα κακό παράδειγμα:


τα βιβλία είναι το ένα πάνω στο άλλο, δεν διακρίνει κανείς τα εξώφυλλα και σε προκαλεί τραβώντας ένα να σωριάσεις και όλα τα άλλα. Ακόμα και ένα μεγαλύτερο παιδί όπως δείχνει η θεματολογία των βιβλίων θέλει κόπο για να την επαναφέρει. Ένα δωμάτιο φαινομενικά σε τάξη αλλά ουσιαστικά απλά στοιβαγμένο.


Να ένα καλό παράδειγμα:
Το παιδί βλέπει ξεκάθαρα τα βιβλία,είναι αρκετά ούτε λίγα ούτε πολλά, το καθένα έχει τη θέση του, το έπιπλο είναι σταθερό. Αυτό που ίσως θα πρόσθετα είναι λίγη ζεστασιά.


Ανάλογα με τον χώρο σας ή την εποχή μπορείτε να δοκιμάσετε διάφορα έπιπλα αλλά και τρόπους για να είναι ζεστή και προσβάσιμη η γωνιά του διαβάσματος. Σε μεγαλύτερα παιδιά μια ωραία καρέκλα ή πολυθρόνα θα ήταν ότι πρέπει. Μια ακόμη πολύ ωραία ιδέα για παιδιά δημοτικού είναι η μουσική βιβλιοθήκη. Πάνω στο έπιπλο της βιβλιοθήκης θα μπορούσατε να βάλετε ένα φορητό ηχοσύστημα με ακουστικά και επιλογές από διάφορες αφηγήσεις ή συλλογές που ενδιαφέρουν το παιδί. Αν το τολμήσετε με παιδιά 3 και έως 6 ετών θα πρέπει οπωσδήποτε να "πειράξετε" τα ακουστικά. Βρείτε κάποιον ηλεκτρολόγο να σας μπλοκάρει το κουμπί της έντασης των ακουστικών σε μια αποδεκτή για τα παιδικά αυτιά ένταση και μην επιτρέπετε να ακούνε παραπάνω από μία ώρα.

Να μερικές απόπειρες που κάναμε στο δωμάτιο του Δημήτρη για την γωνιά της βιβλιοθήκης. Η παρατήρηση του ενώ επέλεγε και διάβαζε μου έδινε σπουδαίες πληροφορίες...

Το μαξιλάρι τον βόλεψε πολύ, όπως και το ότι είχε πλάτη να ακουμπήσει. Έβρισκε με ευκολία το βιβλίο που ήθελε αλλά δύσκολα το ξανάβαζε πίσω.


Αργότερα όταν πια στάθηκε με σιγουριά δοκιμάσαμε αυτό. Λειτούργησε καλύτερα. Το χοντρό μαξιλάρι ήταν σαν κάθισμα και τα βιβλία που ήταν ξαπλωμένα ήταν η πρώτη του επιλογή. Λάτρεψε τις μικρές κορνίζες με τους παππούδες του. Το τσαντάκι έχει μέσα κάρτες με εικόνες από ένα βιβλίο που έσκισε προσπαθώντας να το ανοίξει. Τις έκοψα τις περιποιήθηκα και τις έβαλα στο τσαντάκι. 

Αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα, γιατί έμαθε σταδιακά να ανοίγει το φερμουάρ αλλά του άρεσε και να βγάζει μία μία τις κάρτες και να προφέρει τα ονόματα. Έτσι ευτυχώς το βιβλίο ανακυκλώθηκε!


Τελικά αυτή ήταν η εκδοχή της βιβλιοθήκης που χρειάζονταν ο Δημήτρης....τα βιβλία λιγόστεψαν και ξάπλωσαν!


Από ότι είδατε δεν είναι μόνο η γνώση του πως να κάνεις τα πράγματα αλλά ο χώρος η δυνατότητες και κυρίως η παρατήρηση του παιδιού. Ένα μοναδικό εργαλείο που συνοδεύει την έλευση ενός παιδιού είναι η δημιουργική φαντασία. Μην ξοδεύετε πλήθος χρημάτων για να φτιάξετε ζεστούς και λειτουργικούς χώρους για το παιδί σας, βάλτε την φαντασία σας να δουλέψει, δοκιμάστε και παρατηρήστε, διορθώστε και πάλι από την αρχή. Καλή επιτυχία!





04 November 2013

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει...

Κόντρα στην βία των ημερών σκεφτόμουν πόσο δύναμη έχουν οι λέξεις...
Από μικρή ηλικία θα έρθουμε συχνά στην θέση να παίξουμε τον άχαρο ρόλο του διαμεσολαβητή σε αντιπαραθέσεις των παιδιών. Πολλές φορές μάλιστα νιώθουμε πως εν τέλει δεν έχουμε βοηθήσει και πολύ αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε λίγο αργότερα είτε σε άλλο πλαίσιο.
Αν και οι διαφορετικές ηλικίες έχουν διαφορετική αντιμετώπιση, μία είναι η διαχρονική λύση, η ικανότητα του παιδιού από νωρίς να χρησιμοποιεί την γλώσσα και μόνον αυτή για να επικοινωνήσει...



Από την στιγμή λοιπόν που το παιδί μας θα αρχίσει να λέει λέξεις έστω και με τον δικό του χαριτωμένο τρόπο αρχίζει και ένα μάθημα ζωής. Αρχίζουμε να δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία στο παιδί μας ότι η γλώσσα είναι ένα πολύ δυνατό εργαλείο για να εκφράσει αυτά που σκέφτεται, αυτά που θέλει και το σημαντικότερο αυτά που δεν θέλει. Και ποιος είναι ο τρόπος για να του δώσουμε αυτό το μάθημα; Με το να ανταποκρινόμαστε θετικά σε κάθε του προσπάθεια να εκφράσει θέληση, να το ενθαρρύνουμε να λεκτικοποιήσει αυτά που θέλει και αισθάνεται, να δείχνουμε αποδοχή σε αυτά που εκφράζει ακόμα και αν μετά πρέπει να του τα αρνηθούμε και τέλος να σταματά με τον λόγο του ότι δεν θέλει να του κάνουν. 

Πολύ συχνά συζητώντας με γονείς για θέματα βίας μεταξύ παιδιών σε χώρους όπως η παιδική χαρά ένιωσα την ανησυχία αλλά  και το δίλημμα τους. Να μεγαλώσουν αρνιά ή λύκους; Η απάντηση μου πάντα ήταν ότι τα συμπαθέστατα αυτά ζώα είναι εξίσου αναγκαία στη φύση αλλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην συζήτηση μας.  Να μεγαλώσουν ανθρώπους με προσωπικότητα και άποψη είναι το δύσκολο. 

Τι μπορεί να κάνει ένα παιδί όταν το χτυπούν; Μπορεί να πει ότι αυτό δεν του αρέσει, να ζητήσει να σταματήσει και τέλος αν δεν εισακουστεί να γυρίσει την πλάτη του και να φύγει. Στην δυάδα του θύτη και του θύματος αν κοιτάξουμε καλά το θύμα δεν είναι αυτός που χτυπιέται πάντα. Γιατί αυτός που χτυπά δεν έχε μάθει τον κοινωνικό τρόπο να ζητήσει αυτό που θέλει, πιθανόν να έχει δεχθεί βία και ο ίδιος ως τρόπο διεκδίκησης, και εν τέλει θα βιώσει και μοναξιά γιατί θα τον απορρίψουν. 
Από πολύ νωρίς λοιπόν όταν το παιδί ακόμα δεν μπορεί να μιλήσει αλλά μπαίνει σε κοινωνικές συναναστροφές, δοκιμάστε να σταθείτε στο ύψος των παιδιών χωρίς να αγγίζετε κανέναν με ορμή προκειμένου να επιβληθείτε της κατάστασης, και να πείτε αυτό που πρέπει να πει το παιδί όταν θα μπορεί : "σταμάτα δεν του αρέσει αυτό, τον πονάς...". Η γλώσσα του σώματος η έκφραση και ο τόνος της φωνής χωρίς να φωνάζει κανείς, είναι αρκετά για να περάσουν το μήνυμα.

 Σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά μπορείτε να πάτε κοντά και να τα ενθαρρύνετε εκείνα να πουν αυτό που θέλουν, "βλέπω κλαις πρέπει να πόνεσε, πάμε κοντά στον .. να του πεις ότι δεν σου αρέσει να σε χτυπούν". Αυτό που πρέπει να επιβληθεί σε μια κατάσταση βίας είναι να υπάρξει η λεκτική επικοινωνία και οι τόνοι να μείνουν χαμηλοί αλλά όσο σοβαροί επιβάλλει η περίσταση. Το να σπεύσει ένας γονιός να πει "δεν το ήθελε ή δεν θα το ξανακάνει για λογαριασμό του παιδιού προκειμένου να σώσει την κατάσταση έκτος του ότι προσβάλλει τα παιδιά εκατέρωθεν δεν δίνει κανένα μήνυμα κοινωνική δεξιότητας. Άστοχο επίσης είναι να αναγκάσουμε ένα παιδί να ζητήσει συγνώμη απλά για να το πει. Η συγνώμη είναι κάτι που θα αποκτήσει νόημα πολύ αργότερα, οι λογικές συνέπειες μιας αντιπαράθεσης όμως είναι αυτό που βιώνει και κατανοεί πολύ καλά ένα παιδί.Χτύπησα ένα παιδί, μου είπε ότι δεν του αρέσει, δεν σταμάτησα, έφυγε, δεν θέλω να παίζω μόνος...(και δεν χρειάζεται κανείς να του το πει ή να το τονίσει, το ζει και είναι αρκετό)




Εδώ φαίνεται και η δουλειά που πρέπει να γίνει με το παιδί που χτυπά. Κάτι θέλει να πει και δεν έχει τον τρόπο, κάποιος το έχει χτυπήσει και νομίζει  ότι αυτός είναι ο τρόπος, έχει αποκτήσει  την ταμπέλα του παιδιού που χτυπά και την εκπληρώνει ευλαβικά και άλλοι πολλοί λόγοι. Για να δουλέψουμε με ένα παιδί που χτυπά πρέπει πρώτα να στραφούμε στον εαυτό μας και να δούμε πως αντιμετωπίζουμε τις αντιπαραθέσεις μας μαζί του. Πρέπει να παρατηρήσουμε πότε χτυπά, ποιους και τι το  προκαλεί να το κάνε, έτσι θα δώσουμε απάντηση σε πολλά ερωτήματα μας και πιθανόν αν και εμείς είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε λάθη μας να βρούμε και την πολυπόθητη λύση! Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι ένα παιδί λάβει αγάπη, αποδοχή και κατανόηση θα τα ανταποδώσει και με το παραπάνω.





"Μου αρέσει ο καινούργιος σου εαυτός" είχε πει κάποτε ένα παιδί στην μητέρα του, που αποφάσισε να βλέπει περισσότερα από αυτά που πριν επέτρεπε στον εαυτό της. 
Οι τάξεις και τα σπίτια πρέπει να εχουν ανοιχτά στόματα, τόσο όσο να μην πληγώνουν.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Creative Commons LicenseΑυτό έργο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Ελλάδα.