Σχεδόν ΟκΤώ.

Ο γιος μου είναι σχεδόν οκτώ.
Θέλει να ξέρει τα πάντα.
Θέλει να μάθει, με ανορθόδοξους για τους ενήλικες τρόπους.
Θέλει σχεδόν πάντα να κάνει και το δικό του.
Θέλει να ανήκει στην παρέα.
Θέλει να υπάρχει δικαιοσύνη. Του είναι οικείο.
Θέλει να βοηθά.
Θέλει να τον αγαπούν και να τον φροντίζουν.
Θέλει ειρήνη αλλά τον γοητεύει κι η εξουσία.
Θέλει να είναι σωστός αλλά βρίσκει πως το λάθος μπορεί και να είναι διασκεδαστικό.


Ο γιος μου είναι σχεδόν οκτώ και είναι σε μια πάλη.
Μια άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε βασανιστική πάλη.
Ο γιος μου ανακαλύπτει την ομορφιά και την ασχήμια του αληθινού κόσμου.
Μαθαίνει πως το ψέμα υπάρχει κοντά με την αλήθεια.
Μπερδεύει αυτό που θέλει να φτάσει να είναι, με αυτό που πραγματικά μπορεί τώρα.

O γιος μου είναι οκτώ, με τρομάζει, με γεμίζει υπερηφάνεια, με δυσκολεύει, με θυμώνει, με κάνει χαρούμενη, με φροντίζει, με ξεβολεύει, με κριτικάρει, με αγαπά. Με βάζει σε πολλές σκέψεις.

Πως κάπου εδώ θα γίνει το θαύμα. Ο σχεδόν ΟκΤώ θα αρχίσει να απόκτα το "κριτήριο".