Σ Ε Β Α Σ Μ Ο Σ

Στον δρόμο για να αγοράσουμε ένα δεντράκι για τον παππού και την γιαγιά άκουσα την είδηση για τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα...ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο αλλιώς θα ζούσα στον κόσμο μου. Για τον Γρηγορόπουλο το θυμόμουν ούτως ή άλλως, ένα μαύρο πανί είχαμε κρεμάσει εκείνη τη μέρα στην πόρτα του σχολείου και τα λόγια μας λακωνικά στα παιδιά...τι να εξηγήσεις από τον παραλογισμό, μόνο γεγονότα λες και εύχεσαι να μην ξαναχρειαστεί να εξηγήσεις!

Σκεπτόμενη λοιπόν τον αναμενόμενο χαμό ενός χαρισματικού ανθρώπου αλλά και τον πρόωρο χαμό ενός έφηβου μια λέξη μου έρχεται στο νου...ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Πως αν στο παιδί μου ριζώσω βαθιά τον σεβασμό , θα είμαι ήσυχη έστω και λίγο ότι όταν έρθει η ώρα θα ξεπηδήσει από μέσα του και θα το κρατήσει στο ύψος του ενάντια σε κάθε παράνοια.

Και από που ξεκινά ο σεβασμός...από το ελάχιστο, από ότι έχει υπόσταση και ζωή...ανοίγω το παράθυρο να φύγει το πετούμενο που εισέβαλλε  στο σπίτι αντί να πάρω την παντόφλα και να να το ισοπεδώσω μπρος στα μάτια του παιδιού. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα την χρησιμότητα της μύγας (εκτός από τροφή του μυγοχάφτη) θα της ανοίξω να βγει. Είναι τρομερό με τι μανία πατούσαν τα παιδιά στο σχολείο ότι κινούνταν ή έρπονταν στον κήπο πριν καλά καλά να δουν τι είναι. Αυτό ειλικρινά είναι παρά φύση, το φυσιολογικό στις μικρές ηλικίες είναι να προσπαθήσουν να το πιάσουν και να το περιεργαστούν...όσο και αν μου σηκώνονταν η τρίχα χαιρόμουν πολύ όταν μετά από την συνύπαρξη μας σε μια μοντεσσοριανή τάξη τα παιδιά μου έφεραν κυριολεκτικά στο πρόσωπο να δω τα ευρήματα τους!!! Η Μ.Μοντεσσόρι μέσα από την προσέγγιση της για τα παιδιά θέλησε από την πρώτη στιγμή να δώσει το μήνυμά ότι καθένας είναι ένα μέρος του όλου, που χωρίς αυτόν είμαστε ελλειπείς...

Ο σεβασμός στο σκουλήκι του κήπου είναι η αρχή του σεβασμού στον διπλανό μας όποιος και αν είναι αυτός, του σεβασμού να εκφράζουμε αυτό που σκεπτόμαστε και πιστεύουμε ειρηνικά, του σεβασμού στην φυλή, την θρησκεία, τον πολιτισμό του καθένα, του σεβασμού της ύπαρξης σε όλα τα έμβια όντα και εν τέλει του σεβασμού στον εαυτό μας...

Θυμάμαι μια μέρα στην τάξη μιλώντας για το ψωμί με αφορμή το ζύμωμα στην κουζίνα, έστησα μια ολόκληρη ιστορία πηγαίνοντας βήμα βήμα πίσω από το ψωμί, στον φούρνο, τον φούρναρη, το αλέυρι, το σιτάρι, τον γεωργό, το ζώο που βοήθησε και όσους κρύβονται πίσω από αυτό το καρβέλι...η ιστορία νοστίμισε ακόμα περισσότερο το ψωμί γιατί πίσω του κρύφτηκε ο σεβασμός στον κόπο και την αξία τόσων πραγμάτων...

 Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί λείπει ο σεβασμός σήμερα, ή γιατί τα πράγματα μοιάζουν συχνά "εμπόλεμα"  για αρχίστε να προσέχετε στο δρόμο μην πατήσετε κάποιο σαλιγκάρι...εκτός του σεβασμού που θα περάσετε στα παιδιά σας ίσως και να είναι μια καλή ευκαιρία να περπατήσετε πιο αργά...

Κι όταν καμιά φορά ψάχνετε τι ιστορία να τους πείτε, προτιμήστε κάποια που να τους δείχνει πως κάθε πράγμα κρύβει από πίσω μιαν αξία που την φτιάχνουν όλοι όσοι βοήθησαν για να φτάσει στα χέρια μας

Όσο έχω δυνάμεις και γράφουν τα χέρια μου θα το λέω, η παιδεία μιας χώρας είναι ο μοναδικός τρόπος για να χτίσει ανθρώπους και συνειδήσεις. Κι όταν τα έχουμε αυτά μόνο καλά μπορούν αν συμβούν...αντί να γκρινιάζουμε ή να μετράμε θύματα ας ξεκινήσουμε...

“What counts in life is not the mere fact that we have lived. It is what difference we have made to the lives of others that will determine the significance of the life we lead.” — Nelson Mandela