χορεύοντας στο σαλόνι...

Το πανηγύρι της μετακόμισης καλά κρατεί, το πήραμε απόφαση πλέον ότι θα στολίσουμε μαζί με τις κούτες...και είπαμε να το διασκεδάσουμε λιγάκι!

Χθες λοιπόν χορεύαμε στο σαλόνι ανάμεσα στο αναμμένο τζάκι και το βουνό με τα πράγματα που ο Δημήτρης κάθε τόσο πλησίαζε και φώναζε "πωπω πάματα!!" Όσο χορεύαμε τόσο πιο εύκολα έμοιαζαν όλα...

 Θυμάμαι πριν καιρό σε ένα κύκλο με παιδιά στην τάξη, καθώς συζητούσαμε για τον χορό τα ρώτησα: "εσείς έχετε χορέψει με την μαμά ή τον μπαμπά σας;" Από τα δέκα παιδιά που κάθονταν στον κύκλο τα τέσσερα είπαν με λύπη όχι....

Γιατί όχι αναρωτήθηκα...και χθες το βράδυ καθώς χόρευα με τον Δημήτρη στην αγκαλιά μου και τον Κυριάκο λίγο πιο κει σαν να μου πέρασε βιαστικά απ'το μυαλό μια αίσθηση περίεργη που αμέσως έφυγε αλλά μου άφησε την ερώτηση της...

Πόσο εύθραυστη ή ακέραιη θέλουμε να είναι η εικόνα μας προς τα παιδιά μας;

Καθώς χόρευα (αστεία είναι η αλήθεια) και ο Δημήτρης γελούσε συνειδητοποιούσα ότι η γονεικότητα καμιά φορά μας κάνει να θέλουμε να είμαστε ατσαλάκωτοι και παντογνώστες. Σαν να θέλουμε να δώσουμε τον καλύτερο και πιο ακέραιο εαυτό μας στα παιδιά ως πρότυπο προς μίμηση. Και το πιο αστείο είναι ότι αυτή η ανάγκη μας έρχεται φυσικά και αβίαστα όπως τόσα άλλα πράγματα στην ανατροφή ενός παιδιού. Σαν δασκάλα το έχω νιώσει πολλές φορές πως τα παιδιά με βλέπουν σαν αυθεντία που τα ξέρει όλα και έχει μια λύση για όλα και είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέρουσα η γκριμάτσα στο πρόσωπο τους όταν δεν έχω απάντηση για κάτι...σαν γονιός όμως;

Πόσο "φυσικό" είναι τελικά ο γονιός να είναι πάντα η κολόνα που δεν λυγίζει ούτε κινείται με τις καιρικές συνθήκες της οικογένειας; Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα τουλάχιστον χρόνια ο ενήλικας γονιός κρατά το τιμόνι στο ταξίδι του παιδιού προς την ανάπτυξη. Το θέμα είναι τι ρότα έχει βάλει...Γιατί όσο και να παλεύουμε να μην φανούν τα τρωτά μας σημεία είναι αδύνατον να τα καταφέρουμε ή τουλάχιστον να το πλασάρουμε ως αληθινό! Απάντηση λοιπόν δεν έχω ακόμα παρά μόνο  μια αίσθηση που θα μοιραστώ μαζί σας...

 Από τότε που έγινα μητέρα κοιμάμαι ελαφρότερα και λιγότερο, σχεδόν ακούω την ανάσα του παιδιού μου από το διπλανό δωμάτιο και ξέρω πότε ξεσκεπάστηκε...αλλά νιώθω πολλές φορές πως η εικόνα της τέλειας μαμάς δεν μου ταιριάζει, πως θέλω ο γιος μου να βλέπει όλες τις εκδοχές μου στο βαθμό και το μέτρο που του επιτρέπει η ηλικία του. Θέλω να ξέρει πως είμαι χαρούμενη, πως είμαι λυπημένη, θυμωμένη, ενθουσιασμένη ή κουρασμένη. Θέλω να με βλέπει σαν φυσιολογικό άνθρωπο που του δείχνει πως είναι ένας φυσιολογικός κόσμος χωρίς να τον εκθέτει πρόωρα σε αυτά που δεν μπορεί να διαχειριστεί το εύθραυστο ακόμα εγώ του. Θέλω να του φτιάχνω κάτι πρόχειρο αλλά υγιεινό για φαγητό όταν δεν έχω προλάβει και να μην ανησυχώ αν μια μέρα δεν έφαγε φρούτα. Θέλω όταν μεγαλώσει και αρχίζει να ρωτά, να είμαι ειλικρινής μαζί τού ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι η απάντηση είναι "δεν ξέρω". Θέλω να μην του δίνω έτοιμες λύσεις αλλά να τον σπρώχνω απαλά να τις βρει μόνος του. Θέλω να έχω μια τσαλακωμένη εικόνα αλλά πολύ αληθινή, να μην εκπλαγεί όταν κάποια στιγμή θα χρειαστεί να "σπάσει"...

Θέλω, αλλά κάποια πράγματα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα από τον τρόπο που μεγαλώνουμε που προσπαθώ πολύ  για να μπορώ...Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα θα θέλω να  χορεύουμε αγκαλιά στο σαλόνι!!

Γιατί όταν χορεύεις τα πράγματα μοιάζουν πιο εύκολα....