Ποιο ένστικτο;

Σήμερα που κινούμαι ελεύθερα στον χώρο χωρίς να τρέχω απότομα προς τον "γνωστό" προορισμό είπα να γράψω τον προβληματισμό που κινείται εδώ και κάποιο καιρό στο μυαλό μου. Περισσότερο από ανάγκη να τον εκφράσω.
Έχει απομείνει τίποτα από το ένστικτο που μας δώρισε η φύση για την ανατροφή των παιδιών μας ή έχει χαθεί κάπου ανάμεσα σε blog έρευνες συνέδρια και εγχειρίδια σωστής ανατροφής;

Λόγω της επαφής μου με γονείς αλλά και του επαγγέλματος κυκλοφορώ πολύ στο διαδίκτυο αλλά και σε χώρους που υπάρχουν γονείς και αρκετές φορές νιώθω μια υπερφόρτωση από αγωνία, ερωτήματα των γονιών αλλά και πληροφορίες συχνά ασύνδετες μεταξύ τους.

Όταν έγινα μητέρα και εγώ ένιωσα πως πραγματικά θέλει χρόνο και ουσιαστική επαφή με το παιδί σου για να γνωρίσεις πιο πραγματικά είναι και να χτίσεις μια σχέση μαζί του, κι ένιωσα και την ανάγκη να μάθω κι άλλα κι άλλα κι άλλα...μέχρι την στιγμή που ένιωσα να πνίγομαι στην πληροφορία. Κι εκεί ακριβώς σταμάτησα όπως είχα αρχίσει γιατί συνειδητοποίησα ότι η πληροφορία από μόνη της δεν προσέφερε τίποτα και είχα αρχίσει να χάνω το ένστικτο μου για τα πράγματα.
Ένας γονιός δεν χρειάζεται να είναι δάσκαλος, ούτε γιατρός ούτε να διαβάζει τις τελευταίες μελέτες για την ανάπτυξη με τον πρωινό του καφέ. Ας μην κοροιδευομαστε όλοι θέλουμε να δώσουμε  το καλύτερο  στα παιδιά μας αλλά πήραμε αγκαλιά το δέντρο και  τείνουμε να χάσουμε το δάσος! Θέλει ένα μέτρο η πληροφορία κι ειλικρινά το πιστεύω ότι είναι εντελώς άχρηστη αν το περιβάλλον δεν την ενθαρρύνει να βρει εφαρμογή.
Και εδώ έρχεται το τεράστιο θέμα...το περιβάλλον! Όταν η πλειοψηφία μας περνά ελάχιστες ώρες με τα παιδιά λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων σε μια πόλη που όλοι δουλεύουν για να "επιβιώνουν" πόσο περιθώριο αφήνουμε στο ένστικτο να υπάρχει;

Η αλήθεια είναι όπως πάντα κάπου στην μέση, ακούω διαβάζω φιλτράρω και παρατηρώ το δικό μου παιδί. Και κυρίως δεν χρησιμοποιώ την γνώση όποια και να είναι αυτή για να κάνω κριτική.

Με ανησυχεί που έχω δει γονείς "διαβασμένους" να είναι αφύσικοι ή μπερδεμένοι προς τα παιδιά τους και γονείς που "δεν έχουν ιδέα" να μεγαλώνουν υγιή και χαρούμενα παιδιά με δάσκαλο το ένστικτο τους. Με ανησυχεί να βλέπω γονείς όλη μέρα στο  διαδίκτυο να συζητούν τις ανησυχίες τους γράφοντας τεράστια κείμενα με ένα σωρό πληροφορίες, πόσος χαμένος χρόνος από τα παιδιά ή από την κατά πρόσωπο επαφή που δυστυχώς εξαφανίζεται μυστηριωδώς...   Όσο διαβασμένος και να είναι ένας γονιός πρέπει πρώτα από όλα να είναι ο ίδιος σε ισορροπία για να μπορέσει να χαρεί την ανατροφή των παιδιών του και να μην στρέψει τις δικές του ανασφάλειες ή δυσκολίες σε υπερβολική μελέτη από φόβο μην κάνει τα ίδια. Δεν είναι λίγες οι φορές μην πω η πλειοψηφία που σε δύσκολες καταστάσεις την βοήθεια την χρειάζονταν ο γονιός. Μήπως λοιπόν να αφήσουμε τα παιδαγωγικα; Ένα πράγμα που αγαπώ στην δουλειά μου με τα παιδιά είναι οι γονείς τους, έχω μάθει να τους σέβομαι και να εκτιμώ την απόφαση τους να κάνουν ένα παιδί! Μπερδεμένοι και μη, πιεσμένοι και μη όσοι είναι "εκεί" στην συζήτηση χαίρομαι όταν φεύγουν και έχουν καταλάβει ότι ένα παιδί δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα κανείς άλλος από έναν γονιό με ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής του. Εγώ (ελπίζω) το μόνο που θα προσπαθώ να κάνω είναι να "ξυπνάω" αυτά τα κουρασμένα από την πολύ δουλειά και το άγχος μάτια.

Ναι λοιπόν να διαβάσουμε να ακούσουμε να δούμε αλλά με πολύ μέτρο και προσοχή ...και σας παρακαλώ ας μην γινόμαστε δογματικοί, δεν έχει αποτέλεσμα για κανέναν και είναι τooooόσο λεπτή η γραμμή που πολλοί δεν το έχουμε καν συνειδητοποιήσει! Καλό απόγευμα και περαστικά στους ομοιοπαθούντες!!