Μια φρικτή μέρα...

Λένε όταν γράφεις ξορκίζεις, μάλλον εμπεδώνεις θα το έλεγα εγώ...

Χθες ήταν μια φρικτή μέρα, μια απ'αυτές που νιώθει κανείς σαν να έχει χάσει τον εαυτό του, όσα πιστεύει κι όσα γνωρίζει.
Σήμερα είναι μια καταπληκτική μέρα, μια απ'αυτές που ξυπνάς το πρωί και συνηδειτοποιείς πως ξανακέρδισες τον χαμένο έλεγχο του εαυτού σου.

Τίποτα καλό δεν έχουν οι φρικτές μέρες; αναλογιζόμουν ως μόνιμα αισιόδοξη. Μάλλον το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι αν τα βάλεις κάτω μπορείς να βρεις τι τις προκαλεί και να το δουλέψεις.




Η δική μου φρικτή μέρα είχε κούραση, απ' αυτή που δεν σου αφήνει την γλύκα στο τέλος της μέρας.
Είχε φωνή ένταση και αδικία προς τον γιο μου, απ'αυτή που μόλις την ξεστομίσεις ξέρεις κιόλας πως δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Είχε φωνή και ένταση προς την μητέρα μου που φιλότιμα έκανε ότι μπορούσε. Είχε γρήγορες αγχωμένες κινήσεις και καθόλου διάλειμμα. Η δική μου φρικτή μέρα είχε το κλασσικό αν κάτι ξεκινήσει στραβά θα πάνε όλα...Σαν να μουν άλλη και να χα ξεχάσει εντελώς αυτά που ξέρω για τους ανθρώπους μου. Κι όλα αυτά γιατί;

Το να αλλάξει ρυθμούς και προτεραιότητες η ζωή ενός ενήλικα ίσως παίρνει καμιά φορά πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς. Το να γίνονται όλα σε αργή διακοπτόμενη πορεία χάρη στην ύπαρξη ενός ενεργητικού δίχρονου δεν γίνεται αυτόματα. Κι ακόμα περισσότερο το να δείξει κανείς εμπιστοσύνη σε όσα έχει δώσει στο παιδί του ενάντια στο παγιωμένο "μιμούνται μόνο τα κακά" θέλει πολύ πίστη και ηρεμία. Για να μην μιλήσω για το "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του".

Έτσι ξύπνησα σήμερα το πρωί, αποφασισμένη πως έχω πολύ ακόμα υπομονή και πίστη στον εαυτό μου και στην οικογένεια μου. Αποφασισμένη πως θα γίνονται όλα πιο αργά, ίσως μισά ίσως και καθόλου. Λίγο πριν να ξαπλώσω το προηγούμενο βράδυ, χαμήλωσα τα φώτα άναψα μερικά κεριά και έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Κοίταξα την γαλήνη του σπιτιού και πείστηκα πως έτσι θέλω να 'ναι...

Σήμερα ο γιος μου όποτε βρει ευκαιρία με φιλά, σαν να επιδοκιμάζει αυτή την απόφαση και να δείχνει κατανόηση για την χθεσινή μας μέρα...
Σήμερα γίνομαι 34 Σεπτεμβρίων και ελπίζω σύντομα να βάλω μυαλό!
Σήμερα τα φιλιά του δικού μου παιδιού κι ευχή ενός άλλου που το' χω κι αυτό στην καρδιά μου με "ψήλωσαν"...

Από τότε που έγινα γονιός αγαπώ ακόμα πιο πολύ την δουλειά μου, γιατί με κάνεινα νιώθω πως δεν είμαι η μόνη μητέρα με φρικτές μέρες αλλά μου δίνει και την πίστη ότι μπορώ να ζω και χωρίς αυτές...Χρόνια μου ήρεμα λοιπόν!

!