'Εσο έτοιμος.

Μεγαλώνοντας ένα παιδί είναι πραγματικά ευτυχία να επιβεβαιώνονται όσα ξέρεις στην θεωρία και πολύ προκλητικό να ακυρώνονται όλα όσα έχεις χτίσει στο μυαλό σου νομίζοντας ότι η γονεικότητα προγραμματίζεται!

Η Μοντεσσόρι καλή της ώρα είχε μιλήσει για τα παράθυρα ευκαιρίας ή τις γνωστές ευαίσθητες περιόδους. Και το έχω δει με τα μάτια μου όλες τις φορές, το παιδί να μαθαίνει αβίαστα, άκοπα, παθιασμένα σχεδόν εμμονικά αυτό που το ενδιαφέρει πράγματα.
Αυτό που είδα όμως και με συγκλόνισε και ίσως είναι το κλειδί για την ήρεμη ζωή ενός παιδιού είναι η ετοιμότητα. Να είναι έτοιμο για τις αλλαγές και για το καινούργιο. Το σχολείο εν προκειμένω...
Αν ένα παιδί είναι έτοιμο να μπει σε ομάδα δεν είναι κάτι που θα το δούμε στην πόρτα του σχολείου. Είναι κάτι που θα το βλέπουμε καθημερινά για καιρό πριν μπει στο κατώφλι του σχολείου, στην παιδική χαρά, με τα ξαδέρφια του, στο σπίτι. Θα το δούμε στο βλέμμα του που πριν κοιτούσε το παιχνίδι το αντικείμενο και το γονιό και τώρα αναζητά τον άλλον, που είναι κοντά του σε ηλικία και παρατηρεί τι συμβαίνει κοινωνικά γύρω του. Το παιδί που είναι έτοιμο να φύγει πρέπει να μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του, και εν μέρει να τα αντιμετωπίσει με ηρεμία.
Θέλει δουλειά για να μπορεί να φύγει και να μπορούμε να το αφήσουμε κι εμείς να φύγει. όταν είναι έτοιμο το ενδιαφέρον για τον άλλον είναι τόσο δυνατό που θα νικήσει την σταδιακά την αγωνιά για το καινούργιο.
Αν λοιπόν κάτι μπορεί να μας βγάλει από το δίλημμα να βάζουμε πρόωρα τα παιδιά σε ομάδες και απασχολήσεις είναι να μπορούμε να εξασκηθούμε στο να αναγνωρίζουμε πότε είναι έτοιμα για κάτι τέτοιο και όχι ποιες είναι οι δικές μας προσδοκίες για το πότε πρέπει να ξεκινήσουν χορό σχολέιο αγγλικά και πιάνο. Στις μικρότερες ηλικίες τα θέλω τους απέχουν από το οργανωμένο και το προγραμματισμένο και το θέλουμε αυτό πολύ να συμβαίνει, γιατί μόνο όταν το παιδί αυτοκατευθύνεται δείχνει και το πραγματικό του ενδιαφέρον και μπορούμε να το βοηθήσουμε να πάει προς τα εκεί πριν κλείσει αυτός ο κύκλος ανεπιστρεπτί.
Σπεύδε βραδέως λοιπόν για τα παιδιά μας γιατί όταν είναι η ώρα τους τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Το "θα συνηθίσει" πάντα με ενοχλούσε σαν έκφραση και ειδικά όταν μιλάμε για παιδί. Με παραπέμπει στη μονόχνοτη ενήλικη ζωή που καθόλου δεν ταιριάζει σε έναν μικρό άνθρωπο που διαμορφώνει τώρα την εικόνα του για τον κόσμο.
Καλή χρονιά, σχολική, σπιτική ή όπως αλλιώς την επιλέξετε κοιτώντας τα παιδιά σας στα μάτια!