Το φιδάκι της αγρύπνιας!

Πέρασε ένας μήνας από τότε που η Νάσια (βλέπε νεογέννητη κόρη) αποφάσισε να έρθει στο μάταιο τούτο κόσμο. 

Πέρασε ένας μήνας από τότε που ξεχάσαμε οικογενειακώς τον σερί ύπνο και μαγευτήκαμε από το πως είναι να μεγαλώνει η παρέα.

Μπορεί να κοιμόμαστε σαν τους φαντάρους όπου ακουμπήσει ο ώμος μας, να μαζεύουμε περίεργα υγρά από όλο το σπίτι και τα ρούχα μας πλέον αν πλένονται με υποαλλαεγικο απορρυπαντικό που μυρίζει το τίποτα αρχίσαμε όμως να βλέπουμε πως είναι να πολλαπλασιάζεται η αγάπη και να μεταλλάσσεται η σκέψη για το τι έχει ανάγκη ο καθένας μας.

Το πιο σημαντικό από όλα για μένα είναι το πως το μεγαλύτερο παιδί μας ξαφνικά "ψήλωσε", και είδαμε πόσο ωραίο είναι να μπορεί να λεκτικοποιεί τι συναισθήματα του και να γίνονται αποδεκτά χωρίς παρατράγουδα. 

Κάπου ανάμεσα σε πάνες θηλασμούς και νανουρίσματα βρήκαμε ευκαιρία να φτιάξουμε κάτι όμορφο οι δυο μας. Κάτι εύκολο αλλά πολύ δημιουργικό.

Τα υλικά μας: μια παλιά πάνα της Νάσιας, μαρκαδόροι (υφασμάτων αν έχετε), playmobil, αυτοκινητάκια ή καπάκια ή ότι άλλο θα μπορούσε να γίνει πιόνι και ένα τεράστιο ζάρι από αφρολέξ!

Όλα αυτά έφτιαξαν ένα υπέροχο φιδάκι, ευκαιρία για να γράψει το παιδί αριθμούς, να σκεφτεί το πως θα στήσει τα φίδια και τις σκάλες σωστά, να κινηθεί αφού το τεράστιο ζάρι μας θέλει κυνήγι και να καμαρώσει για το χειροποίητο παιχνίδι που πάει παντού! Διπλώνεται και μπαίνει μαζί με μικρό ζάρι και πιόνια ακόμα και στο τσαντάκι της μαμάς και μας σώζεις την αναμονή για τον παιδίατρο.

Για νυσταγμένη και παραπονεμένος καλά τα πήγαμε! Το δικό μου πιόνι ήταν μια εγγυος playmobil (στο μυαλό κάποιου μάλλον η Νάσια ήταν καλύτερα στην κοιλιά μου...).

Καλό μας φθινόπωρο!