Γιορτές!

Κι όμως είμαι ακόμα υπό μετακόμιση! Δεν ξέρω πως, αλλά πάντα τα πράγματα στην ζωή μας γίνονται με αργό και βασανιστικό τρόπο που εν τέλει καταλήγει να είναι και ο πιο κατάλληλος. Ο Δημήτρης βαστάει γερά ακόμα όσο φεύγουν τα πράγματα ένα ένα από το σπίτι...Σαν κάτι ταινίες,  είπε εύστοχα τις προάλλες ο Κυριάκος, που εξαφανίζονται σιγά σιγά τα αντικείμενα...Μιας και θα κάνω καιρό να εμφανιστώ, 15 ημέρες, με πληροφόρησε η ευγενική κυρία, ότι παίρνει η μεταφορά του τηλεφώνου (μαχαιριά στην καρδιά!!) αν σκεφτεί κανείς ότι τον Γενάρη ξεκινάω ομάδες γονέων στο εργαστήρι μελέτης της παιδικής ηλικίας για παιδιά 0-3 ετών, σκέφτηκα να σας γράψω κάτι από γιορτές να έχετε κατά νου μέχρι του χρόνου που θα τα ξαναπούμε!!

 Σκεπτόμενη λοιπόν τι να γράψω μου ήρθαν στο νου οι δικές μου γιορτές ως παιδί....

Πάντα θυμάμαι στολίζαμε δέντρο αλλά μυστηριωδώς δεν θυμάμαι τον χοντρούλη με την κόκκινη στολή και τα άσπρα γένια να κατέχει εξέχουσα θέση στο σαλόνι...από άποψη ή από φόρτο εργασίας, μιας και είμαστε πολυμελής οικογένεια με δύο γονείς που εργάζονταν πυρετωδώς και αρκούνταν στα λίγα και ουσιαστικά των γιορτών...όπως και να έχει οι γονείς μου ασυνείδητα το πιθανότερο, επέλεξαν να μην στήσουν ιστορία και σενάριο με καμινάδες και κουραμπιέδες που εξαφανίζονται μυστηριωδώς αλλά να μείνουν στην ουσία..."κάποιος που σ'αγαπά πολύ και σε σκέφτηκε έβαλε αυτό το δώρο κάτω από το δέντρο για σένα" και όταν μεγάλωσα αρκετά άρχιζα να φτιάχνω και εγώ ότι ήθελα και μπορούσα και να το βάζω κάτω από το δέντρο για αυτούς που αγαπώ. Κι είχε μαγεία αυτό, όσο και αν ακούγεται πεζό, είχε την μαγεία της οικογενειακής θαλπωρής, της αγκαλιάς και της αγάπης που έκρυβε μέσα του το δώρο. Αυτή τη μαγεία και την ζεστασιά δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο γιατί πέρα από τις όμορφες αναμνήσεις με έμαθε και κάτι ακόμα που το κουβαλώ μέχρι σήμερα, να σκέφτομαι και να επιλέγω ή ακόμα και να φτιάχνω με τα χέρια μου δώρα για αυτούς που αγαπώ όποτε νιώσω ότι θέλω να τους τα προσφέρω απλόχερα, και να παίρνω μεγάλη χαρά όταν το κάνω! Πριν επιλέξετε λοιπόν το τι θα πείτε ή θα κάνετε τις γιορτές με το μικρό σας σκεφτείτε ότι τα παιδιά δεν θέλουν πολλά αλλά θέλουν αληθινά!! Το βράδυ της παραμονής μπορεί να γίνει εξίσου μαγικό αν αντί να κοιμηθούν και να περιμένουν κάποιος να αφήσει κάτι στο δέντρο (που πολύ σύντομα θα χρειαστεί να τους εξηγήσετε γιατί κυκλοφορούν πολλοί σωσίες του και άλλα αξιοπερίεργα ερωτήματα που δεν θα έχουν καμιά μαγεία!) μπορούν να μείνουν ξύπνια όσο αντέχουν και να μοιραστούν την ιστορία της γέννησης ή να παίξουν επιτραπέζια με τους γονείς τους θείους και τους παππούδες μέχρι τελικής πτώσεως,να μετρήσουν αντίστροφα μέχρι να αλλάξει ο χρόνος για να πάρουν και να δώσουν τα δώρα, να κοιμηθούν στρωματσάδα οικογενειακώς κάτω από το αναμμένο δέντρο και να υποδεχτούν αγκαλιά το πρώτο ξημέρωμα...και άλλα τέτοια μαγικά που θα γραφτούν τόσο καλά μέσα στην ψυχούλα τους που θα τα θυμούνται όταν κι αυτά θα γίνουν γονείς! Αυτό το τελευταίο με την στρωματσάδα μάλλον θα το εφαρμόσουμε και εμείς  από άποψη και από ανάγκη!!

Η προσμονή για το άνοιγμα του δώρου είναι βαθιά τυπωμένη μέσα μου και η γνώση ότι μου το πήραν οι γονείς μου που αγαπώ το έκανε ακόμα πιο όμορφο! 

Όσο για το τι να κάνετε με τα παιδιά σας τις γιορτές....μείνετε μακρυά από πολυκαταστήματα που με την βουή και τα τραγούδια να αλληλομπερδερδεύονται φέρνουν τα παιδιά στα πρόθυρα ντελίριου και προτιμήστε να πάτε σε εκδηλώσεις με πιο χαμηλούς τόνους. Τολμήστε να "τσαλακωθείτε" και συνοδέψτε τα τραγουδώντας τα κάλαντα στους παππούδες από κοινού! 

 Για όσους έχετε παιδιά κάτω των 3 ετών μια ωραία ιδέα για να τα εισάγετε στο θέατρο αλλά με ήπιο τρόπο είναι να τα πάτε να ακούσουν κάποια παιδική χορωδία με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Έτσι θα έρθουν σε επαφή με την σχέση θεατή και κοινού αλλά με ανοιχτά φώτα, μουσική και τραγούδια  που τους είναι οικεία, και το σημαντικότερο αυτοί που βλέπουν θα είναι κανονικά παιδιά που τραγουδούν....

Για όσους δεν δω στο συνέδριο σας εύχομαι καλές και ζεστές γιορτές, τα λέμε πάλι του χρόνου όταν επανασυνδεθώ με την τεχνολογία!!! Να έχουμε πάντα τις πόρτες και τις καρδιές μας ανοιχτές !!

Ευχές και εικόνες...για το παιδί !

11 Δεκέμβρη σήμερα, γιορτάζει το παιδί κι ευχές μου από καρδιάς....

 να εύχεσαι και να κυνηγάς τα όνειρα σου...

 να' χεις βλέμμα καθαρό και ζωντανό...

 να παίζεις με την ζωή και να της χαμογελάς...

 να προσφέρεις....

 να πιστεύεις για το καλό....

 να ενθουσιάζεσαι...να ανυπομονείς...

 να γεύεσαι....

 να δουλεύεις με τα χέρια το σώμα και το νου σου...

 να αισθάνεσαι και να το δείχνεις...

 να αγαπιέσαι και να αγαπάς...

 να μην φοβάσαι να βραχείς, να στεγνώνεις και να συνεχίζεις...

 να συνεργάζεσαι....

 και να'χεις φίλους...

 να πηγαίνεις μαζί....

αλλά και μόνος...

και να γελάς πάντα με την καρδιά σου...κάνεις τον κόσμο ευτυχισμένο!!

Χρόνια Πολλά Δημητρό μου!!!

Σ Ε Β Α Σ Μ Ο Σ

Στον δρόμο για να αγοράσουμε ένα δεντράκι για τον παππού και την γιαγιά άκουσα την είδηση για τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα...ευτυχώς που υπάρχει και το ραδιόφωνο αλλιώς θα ζούσα στον κόσμο μου. Για τον Γρηγορόπουλο το θυμόμουν ούτως ή άλλως, ένα μαύρο πανί είχαμε κρεμάσει εκείνη τη μέρα στην πόρτα του σχολείου και τα λόγια μας λακωνικά στα παιδιά...τι να εξηγήσεις από τον παραλογισμό, μόνο γεγονότα λες και εύχεσαι να μην ξαναχρειαστεί να εξηγήσεις!

Σκεπτόμενη λοιπόν τον αναμενόμενο χαμό ενός χαρισματικού ανθρώπου αλλά και τον πρόωρο χαμό ενός έφηβου μια λέξη μου έρχεται στο νου...ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Πως αν στο παιδί μου ριζώσω βαθιά τον σεβασμό , θα είμαι ήσυχη έστω και λίγο ότι όταν έρθει η ώρα θα ξεπηδήσει από μέσα του και θα το κρατήσει στο ύψος του ενάντια σε κάθε παράνοια.

Και από που ξεκινά ο σεβασμός...από το ελάχιστο, από ότι έχει υπόσταση και ζωή...ανοίγω το παράθυρο να φύγει το πετούμενο που εισέβαλλε  στο σπίτι αντί να πάρω την παντόφλα και να να το ισοπεδώσω μπρος στα μάτια του παιδιού. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα την χρησιμότητα της μύγας (εκτός από τροφή του μυγοχάφτη) θα της ανοίξω να βγει. Είναι τρομερό με τι μανία πατούσαν τα παιδιά στο σχολείο ότι κινούνταν ή έρπονταν στον κήπο πριν καλά καλά να δουν τι είναι. Αυτό ειλικρινά είναι παρά φύση, το φυσιολογικό στις μικρές ηλικίες είναι να προσπαθήσουν να το πιάσουν και να το περιεργαστούν...όσο και αν μου σηκώνονταν η τρίχα χαιρόμουν πολύ όταν μετά από την συνύπαρξη μας σε μια μοντεσσοριανή τάξη τα παιδιά μου έφεραν κυριολεκτικά στο πρόσωπο να δω τα ευρήματα τους!!! Η Μ.Μοντεσσόρι μέσα από την προσέγγιση της για τα παιδιά θέλησε από την πρώτη στιγμή να δώσει το μήνυμά ότι καθένας είναι ένα μέρος του όλου, που χωρίς αυτόν είμαστε ελλειπείς...

Ο σεβασμός στο σκουλήκι του κήπου είναι η αρχή του σεβασμού στον διπλανό μας όποιος και αν είναι αυτός, του σεβασμού να εκφράζουμε αυτό που σκεπτόμαστε και πιστεύουμε ειρηνικά, του σεβασμού στην φυλή, την θρησκεία, τον πολιτισμό του καθένα, του σεβασμού της ύπαρξης σε όλα τα έμβια όντα και εν τέλει του σεβασμού στον εαυτό μας...

Θυμάμαι μια μέρα στην τάξη μιλώντας για το ψωμί με αφορμή το ζύμωμα στην κουζίνα, έστησα μια ολόκληρη ιστορία πηγαίνοντας βήμα βήμα πίσω από το ψωμί, στον φούρνο, τον φούρναρη, το αλέυρι, το σιτάρι, τον γεωργό, το ζώο που βοήθησε και όσους κρύβονται πίσω από αυτό το καρβέλι...η ιστορία νοστίμισε ακόμα περισσότερο το ψωμί γιατί πίσω του κρύφτηκε ο σεβασμός στον κόπο και την αξία τόσων πραγμάτων...

 Αν αναρωτιέστε λοιπόν γιατί λείπει ο σεβασμός σήμερα, ή γιατί τα πράγματα μοιάζουν συχνά "εμπόλεμα"  για αρχίστε να προσέχετε στο δρόμο μην πατήσετε κάποιο σαλιγκάρι...εκτός του σεβασμού που θα περάσετε στα παιδιά σας ίσως και να είναι μια καλή ευκαιρία να περπατήσετε πιο αργά...

Κι όταν καμιά φορά ψάχνετε τι ιστορία να τους πείτε, προτιμήστε κάποια που να τους δείχνει πως κάθε πράγμα κρύβει από πίσω μιαν αξία που την φτιάχνουν όλοι όσοι βοήθησαν για να φτάσει στα χέρια μας

Όσο έχω δυνάμεις και γράφουν τα χέρια μου θα το λέω, η παιδεία μιας χώρας είναι ο μοναδικός τρόπος για να χτίσει ανθρώπους και συνειδήσεις. Κι όταν τα έχουμε αυτά μόνο καλά μπορούν αν συμβούν...αντί να γκρινιάζουμε ή να μετράμε θύματα ας ξεκινήσουμε...

“What counts in life is not the mere fact that we have lived. It is what difference we have made to the lives of others that will determine the significance of the life we lead.” — Nelson Mandela

χορεύοντας στο σαλόνι...

Το πανηγύρι της μετακόμισης καλά κρατεί, το πήραμε απόφαση πλέον ότι θα στολίσουμε μαζί με τις κούτες...και είπαμε να το διασκεδάσουμε λιγάκι!

Χθες λοιπόν χορεύαμε στο σαλόνι ανάμεσα στο αναμμένο τζάκι και το βουνό με τα πράγματα που ο Δημήτρης κάθε τόσο πλησίαζε και φώναζε "πωπω πάματα!!" Όσο χορεύαμε τόσο πιο εύκολα έμοιαζαν όλα...

 Θυμάμαι πριν καιρό σε ένα κύκλο με παιδιά στην τάξη, καθώς συζητούσαμε για τον χορό τα ρώτησα: "εσείς έχετε χορέψει με την μαμά ή τον μπαμπά σας;" Από τα δέκα παιδιά που κάθονταν στον κύκλο τα τέσσερα είπαν με λύπη όχι....

Γιατί όχι αναρωτήθηκα...και χθες το βράδυ καθώς χόρευα με τον Δημήτρη στην αγκαλιά μου και τον Κυριάκο λίγο πιο κει σαν να μου πέρασε βιαστικά απ'το μυαλό μια αίσθηση περίεργη που αμέσως έφυγε αλλά μου άφησε την ερώτηση της...

Πόσο εύθραυστη ή ακέραιη θέλουμε να είναι η εικόνα μας προς τα παιδιά μας;

Καθώς χόρευα (αστεία είναι η αλήθεια) και ο Δημήτρης γελούσε συνειδητοποιούσα ότι η γονεικότητα καμιά φορά μας κάνει να θέλουμε να είμαστε ατσαλάκωτοι και παντογνώστες. Σαν να θέλουμε να δώσουμε τον καλύτερο και πιο ακέραιο εαυτό μας στα παιδιά ως πρότυπο προς μίμηση. Και το πιο αστείο είναι ότι αυτή η ανάγκη μας έρχεται φυσικά και αβίαστα όπως τόσα άλλα πράγματα στην ανατροφή ενός παιδιού. Σαν δασκάλα το έχω νιώσει πολλές φορές πως τα παιδιά με βλέπουν σαν αυθεντία που τα ξέρει όλα και έχει μια λύση για όλα και είναι αλήθεια πολύ ενδιαφέρουσα η γκριμάτσα στο πρόσωπο τους όταν δεν έχω απάντηση για κάτι...σαν γονιός όμως;

Πόσο "φυσικό" είναι τελικά ο γονιός να είναι πάντα η κολόνα που δεν λυγίζει ούτε κινείται με τις καιρικές συνθήκες της οικογένειας; Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα τουλάχιστον χρόνια ο ενήλικας γονιός κρατά το τιμόνι στο ταξίδι του παιδιού προς την ανάπτυξη. Το θέμα είναι τι ρότα έχει βάλει...Γιατί όσο και να παλεύουμε να μην φανούν τα τρωτά μας σημεία είναι αδύνατον να τα καταφέρουμε ή τουλάχιστον να το πλασάρουμε ως αληθινό! Απάντηση λοιπόν δεν έχω ακόμα παρά μόνο  μια αίσθηση που θα μοιραστώ μαζί σας...

 Από τότε που έγινα μητέρα κοιμάμαι ελαφρότερα και λιγότερο, σχεδόν ακούω την ανάσα του παιδιού μου από το διπλανό δωμάτιο και ξέρω πότε ξεσκεπάστηκε...αλλά νιώθω πολλές φορές πως η εικόνα της τέλειας μαμάς δεν μου ταιριάζει, πως θέλω ο γιος μου να βλέπει όλες τις εκδοχές μου στο βαθμό και το μέτρο που του επιτρέπει η ηλικία του. Θέλω να ξέρει πως είμαι χαρούμενη, πως είμαι λυπημένη, θυμωμένη, ενθουσιασμένη ή κουρασμένη. Θέλω να με βλέπει σαν φυσιολογικό άνθρωπο που του δείχνει πως είναι ένας φυσιολογικός κόσμος χωρίς να τον εκθέτει πρόωρα σε αυτά που δεν μπορεί να διαχειριστεί το εύθραυστο ακόμα εγώ του. Θέλω να του φτιάχνω κάτι πρόχειρο αλλά υγιεινό για φαγητό όταν δεν έχω προλάβει και να μην ανησυχώ αν μια μέρα δεν έφαγε φρούτα. Θέλω όταν μεγαλώσει και αρχίζει να ρωτά, να είμαι ειλικρινής μαζί τού ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι η απάντηση είναι "δεν ξέρω". Θέλω να μην του δίνω έτοιμες λύσεις αλλά να τον σπρώχνω απαλά να τις βρει μόνος του. Θέλω να έχω μια τσαλακωμένη εικόνα αλλά πολύ αληθινή, να μην εκπλαγεί όταν κάποια στιγμή θα χρειαστεί να "σπάσει"...

Θέλω, αλλά κάποια πράγματα είναι τόσο βαθιά ριζωμένα από τον τρόπο που μεγαλώνουμε που προσπαθώ πολύ  για να μπορώ...Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα θα θέλω να  χορεύουμε αγκαλιά στο σαλόνι!!

Γιατί όταν χορεύεις τα πράγματα μοιάζουν πιο εύκολα....