Πέρασε πολύ καιρός από τότε που αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω κάτι.
Ίσως γιατί με το δεύτερο παιδί μου με εκπλήσσουν πια λιγότερα. Ίσως γιατί στα επόμενα παιδιά ρίχνεις νερό στο κρασί σου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως λόγω δουλειάς τώρα πια, "αγαπώ" και κατανοώ πολύ περισσότερο τους γονείς. Σαν να τους θυμώνω πιο λίγο, όσο περισσότερους γνωρίζω.
Αλλά ας μπω στο θέμα μου. Κρατώντας την κόρη μου από το χέρι, μιας κι είναι τριών, σε διάφορες καινούργιες συγκινήσεις, παρατηρώ τον "θόρυβο" που κάνουμε εμείς οι γονείς. Από την χαρά μας για το καινούργιο, την προσμονή μας να ανήκει ή ίσως και την ανάγκη μας να πηγαίνουν όλα κατα γράμμα.
Και σκέφτομαι μετά, πόσες άραγε είναι εκείνες οι περιστάσεις στη ζωή ενός τρίχρονου, που αν δεν πάνε όλα κατά τας γραφάς θα συμβεί κάτι τρομερό και ανεπανόρθωτο στην ζωή του; Στο σώμα και στον νου ενός τρίχρονου συμβαίνουν πολλά και σημαντικά τούτη την περίοδο. Έχει τρομερό ενδιαφέρον για την γλώσσα που το περιβάλλει, προσπαθεί με μανία να συντονίσει το σώμα του και να ενεργοποιήσει τα χέρια του, αποκτά μια πρώτη αίσθηση της συνειδητής επιλογής και κυρίως, πολύ κυρίως ανοίγεται δειλά προς τους ανθρώπους.
Δεν μπορεί να ανήκει σε ομάδα, δεν μπορεί πάντα να εκτελεί εντολές σε χρόνο και χώρο κοινό με τους άλλους και θέλει χ ρ ό ν ο, υπομονή και χ ώ ρ ο να παρατηρήσει κάτι πριν μπει σε αυτό.
Δεν θυμάται και δεν τηρεί συμφωνίες γιατί αυτό πάει εντελώς κόντρα στην ανάπτυξη του. Ζει στο εδώ και στο τώρα και χρειάζεται υπενθύμιση ακόμα και για τα αυτονόητα. Σταδιακά μέσα από ρουτίνες κι αφού αισθανθεί ότι το κατανοούν και του δίνουν χρόνο θα μάθει να ζει σε κανονικότητα που μάλιστα την έχει και πολύ ανάγκη.
Προτεραιότητα του είναι να εξερευνήσει και να μάθει με όλες του τις αισθήσεις και αυτό, τούτη την περίοδο, δεν μπορεί να μπει σε καλούπι. Και δεν χρειάζεται εδώ που τα λέμε. Κι αν χρειάζεται είναι για τα λίγα και πολύ σημαντικά που "θρέφουν" βιολογικά ένα παιδί.
Δεν μας εκθέτουν τα παιδιά μας σε κανέναν, δεν είναι απόδειξη ότι τα πάμε καλά, ούτε ότι δεν τα πάμε. Είναι του εαυτού τους η προσπάθεια να "μεγαλώσει". Δεν θα είναι έτσι για πάντα. Η περίοδος των τριών είναι μοναδική και ανεπανάληπτη για την αναπτυξη τους. Γιατί κλείνουν την πόρτα του βρέφους που σιωπηλά "χτίζει" τις προυποθέσεις, και ανοίγουν την πόρτα του παιδιού που όσα πήρε κι άλλα τόσα που βρίσκει καθημερινά γύρω του θα "μεγαλώσει" και θα αρχίσει να ενδιαφέρεται για τους άλλους και τι κάνουν.
Είναι πολλές οι φορές που κοιτώ την Νάσια, κι άλλα τρίχρονα να κοιτούν τον κόσμο. Και μου φαίνονται σαν να βλέπουν ταινία, καθισμένα σε ένα παγκάκι τρώγοντας σποράκια. Κι έπειτα σκέφτομαι πως από ώρα σε ώρα θα βουτήξουν στο σενάριο για να παίξουν κι αυτά. Και δεν σας κρύβω ότι ανυπομονώ. Γιατί άλλωστε κι εγώ έχω προ πολλού άλλους χρόνους!
Καλό φθινόπωρο που μπερδεύτηκε και μάλλον δεν θα έρθει.
Ίσως γιατί με το δεύτερο παιδί μου με εκπλήσσουν πια λιγότερα. Ίσως γιατί στα επόμενα παιδιά ρίχνεις νερό στο κρασί σου.
Το μόνο σίγουρο είναι πως λόγω δουλειάς τώρα πια, "αγαπώ" και κατανοώ πολύ περισσότερο τους γονείς. Σαν να τους θυμώνω πιο λίγο, όσο περισσότερους γνωρίζω.
Αλλά ας μπω στο θέμα μου. Κρατώντας την κόρη μου από το χέρι, μιας κι είναι τριών, σε διάφορες καινούργιες συγκινήσεις, παρατηρώ τον "θόρυβο" που κάνουμε εμείς οι γονείς. Από την χαρά μας για το καινούργιο, την προσμονή μας να ανήκει ή ίσως και την ανάγκη μας να πηγαίνουν όλα κατα γράμμα.
Και σκέφτομαι μετά, πόσες άραγε είναι εκείνες οι περιστάσεις στη ζωή ενός τρίχρονου, που αν δεν πάνε όλα κατά τας γραφάς θα συμβεί κάτι τρομερό και ανεπανόρθωτο στην ζωή του; Στο σώμα και στον νου ενός τρίχρονου συμβαίνουν πολλά και σημαντικά τούτη την περίοδο. Έχει τρομερό ενδιαφέρον για την γλώσσα που το περιβάλλει, προσπαθεί με μανία να συντονίσει το σώμα του και να ενεργοποιήσει τα χέρια του, αποκτά μια πρώτη αίσθηση της συνειδητής επιλογής και κυρίως, πολύ κυρίως ανοίγεται δειλά προς τους ανθρώπους.
Δεν μπορεί να ανήκει σε ομάδα, δεν μπορεί πάντα να εκτελεί εντολές σε χρόνο και χώρο κοινό με τους άλλους και θέλει χ ρ ό ν ο, υπομονή και χ ώ ρ ο να παρατηρήσει κάτι πριν μπει σε αυτό.
Δεν θυμάται και δεν τηρεί συμφωνίες γιατί αυτό πάει εντελώς κόντρα στην ανάπτυξη του. Ζει στο εδώ και στο τώρα και χρειάζεται υπενθύμιση ακόμα και για τα αυτονόητα. Σταδιακά μέσα από ρουτίνες κι αφού αισθανθεί ότι το κατανοούν και του δίνουν χρόνο θα μάθει να ζει σε κανονικότητα που μάλιστα την έχει και πολύ ανάγκη.
Προτεραιότητα του είναι να εξερευνήσει και να μάθει με όλες του τις αισθήσεις και αυτό, τούτη την περίοδο, δεν μπορεί να μπει σε καλούπι. Και δεν χρειάζεται εδώ που τα λέμε. Κι αν χρειάζεται είναι για τα λίγα και πολύ σημαντικά που "θρέφουν" βιολογικά ένα παιδί.
Ας μιλάμε ήρεμα στα παιδιά, ας τους το λέμε λιγότερες φορές, ας κοιτάμε τι κάνουν και ας προτείνουμε κάτι που ακούει αυτό που λένε και οδεύει προς αυτό που "πρέπει" να γίνει. Ο χρόνος που ζητούν τις πιο πολλές φορές φαντάζει πολύς στα μάτια μας. Αλλά δεν είναι. Εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε χρόνο για πολλά. Είμαστε σε ένταση και θέλουμε να γίνονται τα πράγματα "σωστά"και "γρήγορα". Μα αυτό θα το ανακαλύψουν τα παιδιά μας αργότερα. Γιατί τώρα δεν τους προσφέρει τίποτα. Ευτυχώς η φύση έχει κάνει αυτά τα πλάσματα να είναι βαθιά εγωκεντρικά τα πρώτα τους χρόνια. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να είναι. Κι εμείς οι ενήλικες φοβόμαστε σαν βλέπουμε στοιχεία που μοιάζουν με ελαττώματα, πως τα παιδιά θα είναι πάντα έτσι. Η φύση έκανε τα παιδιά εγωκεντρικά. Σαν να θέλει να τα προστατεύσει από το να υπακούσουν σε όσα δεν τρέφουν την ανάπτυξη τους. Και θα πάψουν αν είναι όταν θα μπορούν να επεξεργαστούν τους άλλους. Όταν θα έχουν πάρει όσα χρειάζονται για να χτίσουν τον εαυτό τους. Τότε θα ανταποκριθούν. Θα μπορούν αν συνεργαστούν. Όσο σηκώνουν οι πλάτες τους.Τα τρία δεν είναι η κατάλληλη ηλικία για να "μάθουν" να τα έχουν όλα στην ώρα τους. Γιατί σκέφτονται, αφομοιώνουν, κατανοούν και επεξεργάζονται σε άλλο χρόνο. Είναι πολύ κοντά όμως στο να κλείσει ο κύκλος του εγωισμού. Κι η ιστορία έχει δείξει πως όσο νωρίτερα τους ζητάμε να "μάθουν" τόσο αργότερα τα καταφέρνουν. Κι αυτό γιατί απλά γίνεται μια παρεμβολή σε αυτό που από την φύση τους χρειάζονται, άρα αναγκαία πάει όλο πίσω.
Είναι πολλές οι φορές που κοιτώ την Νάσια, κι άλλα τρίχρονα να κοιτούν τον κόσμο. Και μου φαίνονται σαν να βλέπουν ταινία, καθισμένα σε ένα παγκάκι τρώγοντας σποράκια. Κι έπειτα σκέφτομαι πως από ώρα σε ώρα θα βουτήξουν στο σενάριο για να παίξουν κι αυτά. Και δεν σας κρύβω ότι ανυπομονώ. Γιατί άλλωστε κι εγώ έχω προ πολλού άλλους χρόνους!
Υπέροχο. Θυμάμαι τον γιο μου στα τρία του να κάθεται σε ένα σκαλοπάτι στην αυλή και απλά να ατενίζει με μία ησυχία αφοπλιστική, χωρίς βιασύνη και αμφιβολία. Δεχόταν τα ερεθίσματα απλά και ξέγνοιαστα.
ReplyDelete