Το φιδάκι της αγρύπνιας!

Πέρασε ένας μήνας από τότε που η Νάσια (βλέπε νεογέννητη κόρη) αποφάσισε να έρθει στο μάταιο τούτο κόσμο. 

Πέρασε ένας μήνας από τότε που ξεχάσαμε οικογενειακώς τον σερί ύπνο και μαγευτήκαμε από το πως είναι να μεγαλώνει η παρέα.

Μπορεί να κοιμόμαστε σαν τους φαντάρους όπου ακουμπήσει ο ώμος μας, να μαζεύουμε περίεργα υγρά από όλο το σπίτι και τα ρούχα μας πλέον αν πλένονται με υποαλλαεγικο απορρυπαντικό που μυρίζει το τίποτα αρχίσαμε όμως να βλέπουμε πως είναι να πολλαπλασιάζεται η αγάπη και να μεταλλάσσεται η σκέψη για το τι έχει ανάγκη ο καθένας μας.

Το πιο σημαντικό από όλα για μένα είναι το πως το μεγαλύτερο παιδί μας ξαφνικά "ψήλωσε", και είδαμε πόσο ωραίο είναι να μπορεί να λεκτικοποιεί τι συναισθήματα του και να γίνονται αποδεκτά χωρίς παρατράγουδα. 

Κάπου ανάμεσα σε πάνες θηλασμούς και νανουρίσματα βρήκαμε ευκαιρία να φτιάξουμε κάτι όμορφο οι δυο μας. Κάτι εύκολο αλλά πολύ δημιουργικό.

Τα υλικά μας: μια παλιά πάνα της Νάσιας, μαρκαδόροι (υφασμάτων αν έχετε), playmobil, αυτοκινητάκια ή καπάκια ή ότι άλλο θα μπορούσε να γίνει πιόνι και ένα τεράστιο ζάρι από αφρολέξ!

Όλα αυτά έφτιαξαν ένα υπέροχο φιδάκι, ευκαιρία για να γράψει το παιδί αριθμούς, να σκεφτεί το πως θα στήσει τα φίδια και τις σκάλες σωστά, να κινηθεί αφού το τεράστιο ζάρι μας θέλει κυνήγι και να καμαρώσει για το χειροποίητο παιχνίδι που πάει παντού! Διπλώνεται και μπαίνει μαζί με μικρό ζάρι και πιόνια ακόμα και στο τσαντάκι της μαμάς και μας σώζεις την αναμονή για τον παιδίατρο.

Για νυσταγμένη και παραπονεμένος καλά τα πήγαμε! Το δικό μου πιόνι ήταν μια εγγυος playmobil (στο μυαλό κάποιου μάλλον η Νάσια ήταν καλύτερα στην κοιλιά μου...).

Καλό μας φθινόπωρο!

'Εσο έτοιμος.

Μεγαλώνοντας ένα παιδί είναι πραγματικά ευτυχία να επιβεβαιώνονται όσα ξέρεις στην θεωρία και πολύ προκλητικό να ακυρώνονται όλα όσα έχεις χτίσει στο μυαλό σου νομίζοντας ότι η γονεικότητα προγραμματίζεται!

Η Μοντεσσόρι καλή της ώρα είχε μιλήσει για τα παράθυρα ευκαιρίας ή τις γνωστές ευαίσθητες περιόδους. Και το έχω δει με τα μάτια μου όλες τις φορές, το παιδί να μαθαίνει αβίαστα, άκοπα, παθιασμένα σχεδόν εμμονικά αυτό που το ενδιαφέρει πράγματα.
Αυτό που είδα όμως και με συγκλόνισε και ίσως είναι το κλειδί για την ήρεμη ζωή ενός παιδιού είναι η ετοιμότητα. Να είναι έτοιμο για τις αλλαγές και για το καινούργιο. Το σχολείο εν προκειμένω...
Αν ένα παιδί είναι έτοιμο να μπει σε ομάδα δεν είναι κάτι που θα το δούμε στην πόρτα του σχολείου. Είναι κάτι που θα το βλέπουμε καθημερινά για καιρό πριν μπει στο κατώφλι του σχολείου, στην παιδική χαρά, με τα ξαδέρφια του, στο σπίτι. Θα το δούμε στο βλέμμα του που πριν κοιτούσε το παιχνίδι το αντικείμενο και το γονιό και τώρα αναζητά τον άλλον, που είναι κοντά του σε ηλικία και παρατηρεί τι συμβαίνει κοινωνικά γύρω του. Το παιδί που είναι έτοιμο να φύγει πρέπει να μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματα του, και εν μέρει να τα αντιμετωπίσει με ηρεμία.
Θέλει δουλειά για να μπορεί να φύγει και να μπορούμε να το αφήσουμε κι εμείς να φύγει. όταν είναι έτοιμο το ενδιαφέρον για τον άλλον είναι τόσο δυνατό που θα νικήσει την σταδιακά την αγωνιά για το καινούργιο.
Αν λοιπόν κάτι μπορεί να μας βγάλει από το δίλημμα να βάζουμε πρόωρα τα παιδιά σε ομάδες και απασχολήσεις είναι να μπορούμε να εξασκηθούμε στο να αναγνωρίζουμε πότε είναι έτοιμα για κάτι τέτοιο και όχι ποιες είναι οι δικές μας προσδοκίες για το πότε πρέπει να ξεκινήσουν χορό σχολέιο αγγλικά και πιάνο. Στις μικρότερες ηλικίες τα θέλω τους απέχουν από το οργανωμένο και το προγραμματισμένο και το θέλουμε αυτό πολύ να συμβαίνει, γιατί μόνο όταν το παιδί αυτοκατευθύνεται δείχνει και το πραγματικό του ενδιαφέρον και μπορούμε να το βοηθήσουμε να πάει προς τα εκεί πριν κλείσει αυτός ο κύκλος ανεπιστρεπτί.
Σπεύδε βραδέως λοιπόν για τα παιδιά μας γιατί όταν είναι η ώρα τους τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Το "θα συνηθίσει" πάντα με ενοχλούσε σαν έκφραση και ειδικά όταν μιλάμε για παιδί. Με παραπέμπει στη μονόχνοτη ενήλικη ζωή που καθόλου δεν ταιριάζει σε έναν μικρό άνθρωπο που διαμορφώνει τώρα την εικόνα του για τον κόσμο.
Καλή χρονιά, σχολική, σπιτική ή όπως αλλιώς την επιλέξετε κοιτώντας τα παιδιά σας στα μάτια!

ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕΣΣΟΡΙΑΝΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΟ FAMILINK ΧΟΛΑΡΓΟΥ.

Η γλώσσα είναι κάτι παραπάνω από την γραφή και την ανάγνωση, είναι επικοινωνία και κατανόηση ότι η σκέψη μας μπορεί να ειπωθεί, να αποτυπωθεί και να διαβαστεί. Η γνωριμία με τον κόσμο της γλώσσας πρέπει να γίνεται αβίαστα και σαν συνέχεια της ανάγκης του παιδιού να εκφραστεί, όχι σαν άσκηση και προϋπόθεση για την είσοδο στο δημοτικό. Για να γίνουν όλα αυτά ξεκινάμε νωρίς όταν υπάρχει το αβίαστο ενδιαφέρον του παιδιού για την γλώσσα. Το σεμινάριο θα είναι βιωματικό και θα διαρκέσει 2 ημέρες.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ; 
Σε παιδαγωγούς/ειδικούς παιδαγωγούς/νηπιαγωγούς/βρεφονηπιοκόμους και όσους δουλεύουν κοντά σε παιδιά 2-6 ετών. Η ομάδα λόγω του βιωματικού χαρακτήρα θα παραμείνει μικρή.

ΔΟΜΗ ΣΕΜΙΝΑΡΊΟΥ:
• Θεωρητική προσέγγιση: Η ευαίσθητη περίοδος για γλώσσα, ηλικία που εμφανίζεται, χαρακτηριστικά ανά ηλικία και η προετοιμασία στις μικρές ηλικίες.
• Υλικό, ασκήσεις και παιχνίδια της γλώσσας ανά ηλικία.
• Οδηγίες κατασκευής υλικού γλώσσας
• Πρακτική πάνω στο μοντεσσοριανό υλικό της γλώσσας
• Παρακολούθηση εποπτικού υλικού και συζήτηση.

ΠΟΤΕ;
Σαββάτο 11/6/2016 Ώρα: 10.00-14.00 Και Κυριακή 12/6/2016 Ώρα: 10.00-14.00
(Η προσέλευση θα γίνεται στις 9.30 και θα κάνουμε 20λεπτο διάλειμμα στις 12 για ένα μικρό σνακ.)

ΠΟΥ;
Στο FAMILINK- ΣΕΡΙΦΟΥ 14 Χολαργός. Δηλώσεις συμμετοχής στα τηλ: 6945264609, 210 6533169

ΚΟΣΤΟΣ:
70 ευρώ και για τις 2 ημέρες.

Παρέχεται βεβαίωση συμμετοχής εφόσον γίνει ολοκληρωμένη παρακολούθηση.

Το παιδί: Το μανταρίνι - η επιστροφή!

Το παιδί: Το μανταρίνι - η επιστροφή!: Μαζί με το λάδι φέραμε προίκα και πεντανόστιμα μανταρίνια από το χωριό. Και ο Δημήτρης που κάποτε τα καθάριζε μετά μανίας αλλά δεν τα δοκίμα...

Το μανταρίνι - η επιστροφή!

Μαζί με το λάδι φέραμε προίκα και πεντανόστιμα μανταρίνια από το χωριό. Και ο Δημήτρης που κάποτε τα καθάριζε μετά μανίας αλλά δεν τα δοκίμαζε, σήμερα και το καθαρίζει με ευκολία πια αλλά και τα δοκιμάζει με το παραπάνω θα έλεγα!

Καθώς καταβροχθίζαμε λοιπόν μανταρίνια, ο μικρός άρχισε να μετρά τα κομμάτια που έχει το καθένα, διαπιστώνοντας πως είναι 9 ή 10. Και επειδή είμαι υπέρμαχος του ότι τα μαθηματικά είναι παντού εκτός από τα βιβλία των μαθηματικών, να μια ωραία ευκαιρία να δούμε στην πράξη το ολόκληρο, το μισό και τα κλάσματα!

Κρατήσαμε ένα ολόκληρο μανταρίνι, το ονομάσαμε και έπειτα του ζήτησα να το χωρίσει στη μέση.

Και το έκανε! Κοίτα το ολόκληρο είναι 2 μισά...ξαναένωσε το να δεις.

Έπειτα χωρίσαμε τα κομμάτια και τρώγοντας λέγαμε "φάγαμε 1 από τα 9 (1/9 ένα ένατο), 2 από τα 9 κ.ο.κ....φάγαμε 9 από τα 9 δηλαδή 1 μανταρίνι!

Είναι πολύ πιθανό αν δεν είχε φάει ήδη 2 μανταρίνια να μην συνεργάζονταν γιατί η πείνα και η υπομονή στο φαγητό δεν είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει (ήδη μπούκωσε ένα πριν βγάλω την φώτο!) όμως έδειξε πολύ ενδιαφέρον σε όλο αυτό και είδε με τα μάτια του την ουσία του όλου, μισού και μερών του όλου με έναν πολύ διασκεδαστικότερο τρόπο από αυτόν που πιθανόν να τα διδαχθεί. Αλλά επειδή είμαι αισιόδοξη μπορεί να μην γίνει έτσι μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, τα παιδιά έχουν πάντα πολύ φαντασία με ανεκτικούς δασκάλους!

Καλή διασκέδαση λοιπόν, γιατί τα μαθηματικά αυτό ακριβώς πρέπει να είναι για τα παιδιά!